Mając kontakt z mediami głównego nurtu oraz obserwując zachowanie ludzi w miejscach publicznych można często odnieść wrażenie, że normą staje się ignorowanie, nawet ostentacyjne, zasad dobrego zachowania się. Wiele wypowiedzi sugeruje, że dobre maniery to relikt przeszłości, który ogranicza wolność jednostki oraz jej ekspresję.
Głoszone są poglądy, że absolutna wolność człowieka - wyrażona hasłem "róbta co chceta" - jest jego prawem, realnym do osiągnięcia przez obalenie istniejących norm społecznych. Nie zważa się na zgubne konsekwencje utopijnego myślenia, że warunkiem szczęścia jednostki jest ustalanie własnych norm, również tych odnoszących do zachowań w kontaktach towarzyskich i relacji między ludźmi.
Jednak, jak pokazuje rzeczywistość, próba życia zgodnie z tym poglądem prowadzi do stopniowego rozprzężenia i atomizacji społeczeństwa oraz nieograniczonej i bezkarnej dominacji silniejszych nad słabszymi, a nie do powszechnego szczęścia, bowiem zasady dobrego wychowania i kultura towarzyska nie ograniczają wolności, ale nakładają więzy na samowolę silniejszych.
Polskie określenie "dobre maniery" i francuskie określenie "savoir-vivre" oznaczają umiejętność zachowywania się stosownie do sytuacji, czyli "jak należy" lub "jak wypada".
W języku polskim istnieje wiele synonimów "dobrych manier" i "savoir-vivre", np. te: właściwe zachowanie się, znajomość zasad grzeczności, savoir-vivre,
kindersztuba, dobre wychowanie, kultura, wysoka kultura, kultura osobista, kultura towarzyska, obejście, obycie, ogłada towarzyska, wyrobienie towarzyskie, towarzyski szlif, delikatność, grzeczność.
Poniżej przypomnienie znaczenia niektórych z tych pojęć.
Jednym z objawów odchodzenia od savoir-vivre jest luzactwo w zachowaniu i ubiorze kobiet i mężczyzn, graniczące z brakiem kultury i brzydotą.
Znajomość zasad dobrego zachowania się w różnych sytuacjach i ich codzienne stosowanie było i jest nadal ważne, gdyż - po pierwsze - "jak cię widzą, tak cię piszą" i - po drugie - postępując według swego widzimisię możesz nie tylko sprawić komuś przykrość, nie okazując mu należnego szacunku, ale i zrazić go do siebie.
Jeżeli odrzuca się dobre maniery i takt, to warto zastanowić się przynajmniej nad znanym przysłowiem: "Pokorne cielę dwie matki ssie".
Można zauważyć, że wspomniane wyżej, rozpowszechnione w sferze profanum, luzactwo przechodzi do sfery sacrum, zacierając granicę między nimi.
Bóg obdarzył człowieka rozumem i wolną wolą, aby mógł miłować Boga, swego Stwórcę, w sposób całkowicie wolny. Jednak człowiek w raju nie użył Boskiego daru wolnej woli i rozumu, aby powiedzieć kusicielowi stanowcze NIE. Ulegając pokusie bycia równym Bogu, postawił się w opozycji do Niego.
Ta skłonność do mówienia Bogu NIE pozostała człowiekowi. Od niej nie są też wolni dzisiejszy ludzie wierzący. Wyraża się ona na różne sposoby. Nierzadko wierny nie zdaje sobie z tego sprawy, nie mając świadomości zasadniczej różnicy między sferą świeckości a sferą świętości.
W tej pierwszej sferze chodzi o relacje między istotatami sobie równymi pod względem godności, zaś w drugiej o relację między Stwórcą i jego stworzeniem, której to relacji nie zmienia fakt, że Bóg w Chrystusie obdarza nas wyprzedzającą, wolną i darmo daną miłością i jest miłosierny. Człowiek wierzący nie może zapominać, że to sam Bóg zniżył się do nas, byśmy mogli zbliżyć się do Niego. Nie ma innej możliwości zmniejszenia dystansu między Stwórcą i człowiekiem.
Dlatego grzechem - niestety częstym - jest m.in. nieoddawanie Bogu należnej Mu czci wskutek hołdowania swojej niczym nie skrępowanej wygodzie - nieodpowiedniego ubioru i zachowania w kościele, domu Bożym. Tego nie można niczym tłumaczyć.
Oprócz tego, że nasze zachowanie i nasz ubiór są wyrazem naszej relacji z Bogiem, to są również świadectwem naszego stosunku do współbraci w wierze. Niegodne miejsca zachowanie i nieodpowiedni strój
mogą rozpraszać i gorszyć innych, w tym dzieci i młodzież. Jezus powiedział [Mt 18, 6]: Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego
z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza.
Przychodząc do kościoła dbajmy więc o to, aby zachowywać się godnie wobec Gospodarza tego domu i innych Jego gości.
Zachowanie wiernych w kościele. Informacja przygotowana na podstawie publikacji internetowej Gazety Krakowskiej.
Każdej niedzieli miliony Polaków uczęszcza do kościoła, żeby uczestniczyć we mszy świętej. Wielu wiernych wie, jak się zachować w Domu Bożym, ale część zapomina o zasadach kościelnego savoir-vivre. Zobacz przykłady najgorszego
zachowania wiernych w trakcie mszy świętej.
Czy też tak się zachowujesz i masz grzech na sumieniu?
Rozmowy, głośny śmiech i niekończące się dyskusje, to jedne z najmniej pożądanych zachowań w kościele. Wiele osób szuka skupienia w modlitwie, w której może przeszkadzać zbyt głośny sąsiad z ławki. W kinie
i teatrze nie rozmawiasz w trakcie seansu i spektaklu?
W kościele też tego nie rób!
Podczas wielu mszy świętych można zobaczyć prawdziwą rewię mody. A msza święta to liturgia, którą członkowie zgromadzenia celebrują m.in. poprzez stosowny ubiór. Panie! Darujcie sobie głębokie dekolty, topy, spódniczki mini i wystające stringi. Panowie! Odpuśćcie sobie koszulki z napisami i reklamami, krótkie spodenki, dresy, klapki i sandały ze skarpetkami.
To jest norma w każdym kościele. Msza święta zaczyna się o godzinie 11:00, a wiele osób przychodzi dopiero kwadrans później i trzaska drzwiami. Spóźnialscy zaczynają przepychać się wśród wiernych irytując wszystkich wokół.
W kościele kwadrans akademicki nie obowiązuje!
Oświadczając się swojej wybrance mężczyzna klęczy na jedno kolano. Tak samo wiele osób robi przed Bogiem. To błąd! W kościele należy klękać na oba kolana. Tym bardziej nie wolno kucać!
Guma do żucia w kościele to bardzo przykry widok. Jest to nieeleganckie i świadczy o braku kultury wiernego. Zwłaszcza, gdy przykleja gumę do ławki.
Nie bez powodu dzieci określane są, jako "żywe srebra". Dziecko musi pobiegać, pochodzić i czymś się zająć, bo nie usiedzi przez godzinę w jednym miejscu. Ale są granice swawoli. Ileż to razy rodzice częstowali dziecko chipsami lub chrupkami w kościele, szeleszcząc jednocześnie opakowaniem? Nie mówiąc już o zabawie samochodzikami. Jeśli dziecko zbyt mocno dokazuje, to wyjdź ze swoją pociechą z kościoła.
Gdy ksiądz przystępuje do rozdawania Komunii Świętej wiele osób od razu rusza ze swoich miejsc, jakby trwał wyścig o to, kto pierwsze znajdzie się przy ołtarzu. Zaczyna się przepychanie i "walka na łokcie". Nie lepiej przyjmować Ciało Chrystusa bez pośpiechu, ławka po ławce i przy zachowaniu porządku? Komunikantów nie zabraknie.
Ksiądz czyta ewangelię, a Ty w skupieniu słuchasz każdego słowa i nagle z zadumy wytrąca Cię fragment utworu "Przez twe oczy zielone"? To komuś dzwoni telefon. Wielu wiernych idąc do kościoła zapomina wyciszyć dźwięk, a później wstydzi się wyciągnąć telefon z kieszeni lub torebki i wyłączyć go. Uważa, że wtedy nikt się nie zorientuje skąd dochodzi dźwięk dzwonka.
Znak krzyża wykonujemy prawą ręką, od czoła w dół - do piersi, potem do lewego ramienia i prawego ramienia. Każdy wierny powinien robić to z godnością, bo w ten sposób wita się i żegna z samym Bogiem. To nie jest odganianie much.
To spory problem najważniejszych świąt w kalendarzu liturgicznym. W czasie Wielkanocy i Bożego Narodzenia spotykamy się z rodziną i przyjaciółmi, co nierzadko kończy się zaglądaniem do kieliszka. I zaraz po spożyciu alkoholu wiele osób wybiera się do kościoła. Poszę wierzyć - zapach alkoholu nie jest miły zapach. Zwłaszcza w tłoku.
Będąc w kościele dbajmy o dobre samopoczucie innych wiernych. Nie przeszkadzajmy im, nie patrzmy spode łba. A nade wszystko nie puszczajmy gazów. To naprawdę nie jest miłe.
Wyślij komentarz:
