cojak.net.pl

ODSZKODOWANIE. [Wielka Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1966, T. 8, str. 159]

indemnizacja [łac.], naprawianie szkody, prawo świadczenie należne poszkodowanemu od osoby ponoszącej odpowiedzialność za szkodę. Odszkodowanie występuje pod postacią przywrócenia stanu poprzedniego (np. usunięcia uszkodzenia) i lub zapłaty odpowiedniej kwoty; odszkodowanie obejmuje zarówno straty, które poszkodowany rzeczywiście poniósł (damnum emergens), jak i korzyści, które osiągnąłby, gdyby mu szkody nie wyrządzono (damnum cessans). Odszkodowanie – jako mające zapewnić tylko wyrównanie szkody – nie może przekraczać jej rozmiarów; natomiast może być niższe od szkody, jeśli takie ograniczenie wynika z ustawy lub umowy; obniżenia wysokości odszkodowania dokonuje się również wówczas, gdy poszkodowany przyczynił się do powstania szkody, lub w związku ze szkodą uzyskał pewne korzyści.
Wg prawa polskiego w stosunkach między osobami fizycznymi odszkodowanie może być obniżone ze względu na niewspółmierność stanu majątkowego poszkodowanego i osoby odpowiedzialnej za szkodę. Odszkodowanie może mieć formę renty przyznanej przyznanej poszkodowanemu, który utracił zdolność zarobkowania, lub osobom poszkodowanym pośrednio wskutek śmierci żywiciela. W przypadku wyrządzenia szkody na osobie, poszkodowanemu może być przyznane, niezależnie od odszkodowania, zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę.

RESTYTUCJA. [Wielka Encyklopedia Powszechna PWN, Warszawa 1967, T. 9, str. 801]

łac. restitutio in integrum, prawo przywrócenie stanu poprzedniego: 1) w prawie cywilnym jedna z najdawniejszych form naprawiania szkody (→ odszkodowanie), wywodząca się z prawa antycznego.
2) W prawie międzynarodowym przywrócenie stanu poprzedniego i naprawienie w ten sposób szkody wyrządzonej przez jedno państwo innemu, w szczególności zwrot mienia bezprawnie zabranego (z reguły w czasie wojny) innemu państwu lub jego obywatelom; problemy restytucji są zazwyczaj regulowane w traktatach pokojowych. Wobec systematycznej grabieży mienia na obszarach okupowanych przez Niemcy hitlerowskie w czasie II wojny światowej państwa koalicji antyhitlerowskiej (m.in. Polska) podpisały 5 I 1943 deklarację, w której zastrzegły sobie prawo unieważnienia wszystkich bezprawnych i dokonywanych pod przymusem przeniesień własności mienia na obszarach okupowanych; szczegółowe postanowienia o restytucji mienia zagrabionego przez Niemcy zostały następnie wydane przez władze okupacyjne w Niemczech.

Ustawa S. 447 (JUST)

Flaga USA

Określenie ustawa S. 447 (JUST) oznacza ustawę pod nazwą "Justice for Uncompensated Survivors Today (JUST) Act of 2017" "Ustawa z 2017 r. o sprawiedliwości dla ocalałych, którzy dotychczas nie otrzymali odszkodowania (JUST)" uchwaloną ostatecznie przez obydwie izby 115. Kongresu Stanów Zjednoczonych Ameryki (USA), która weszła w życie 9. maja 2018 roku. W trakcie procesu legislacyjnego w Senacie dokument otrzymał oznaczenie S[enate]. 447. Analogiczny dokument, wniesiony do Izby Reprezentantów otrzymał oznaczenie H[ouse (of).R[erpresentatives].1226. Po odesłaniu go do Komisji Spraw Zagranicznych Izba nie zajmowała się nim, lecz tekstem ustawy S. 447.

Śledząc sporadyczne i lakoniczne doniesienia mediów głównego nurtu oraz publicznych można byłoby odnieść wrażenie, że uchwalenie tego dokumentu jest wydarzeniem rutynowym dla amerykańskiego prawodawstwa, nie wywołującym żadnych skutków prawnych poza USA. Podobne w tonie wypowiedzi można słyszeć z ust polityków partii rządzących i opozycyjnych. W niektórych wypowiedziach pojawiają się kategoryczne stwierdzenia, że Polska, jako państwo, i Polacy, jako naród, nie muszą zajmować się tą ustawą, bo nawet, gdyby na jej podstawie wysuwano jakieś roszczenia wobec Polski, to nie zostaną one spełnione, bo są bezprawne.

W prasie głównego nurtu trudno nawet znaleźć odnośniki do oryginalnego tekstu ustawy S. 447, nie mówiąc o jego poprawnym tłumaczeniu na język polski. Można odnieść wrażenie, że poza mediami niezależnymi obowiązuje zmowa milczenia na temat samej ustawy oraz jej rzeczywistych skutków dla Polski. Najdziwniejszy i najbardziej złowieszczy jest brak jakiejkolwiek przemyślanej i zorganizowanej reakcji rządu na zamiar uchwalenia ustawy oraz milczenie polityków polskich podczas całego procesu legislacyjnego, który trwał ponad 1,5 roku, licząc od daty wniesienia projektu ustawy do Senatu USA, tj. 27. lutego 2017 r., tj. na samym początku kadencji Kadencja Kongresu trwa dwa lata. 115 Kongresu Stanów Zjednoczonych. od 3 stycznia 2017 do 3 stycznia 2019 roku

Proces legislacyjny

Dlatego pożyteczne i pouczające jest prześledzenie procesu legislacyjnego dotyczącego ustawy S. 447 opierając się na oryginalnej informacji oraz dokumetacji udostępnionej przez Kongres USA.

Proces uchwalenia ustawy S. 447 (JUST) był następujący:

  1. 27.02.2017 - wniesienie do Senatu projektu ustawy, który po dwóch czytaniach został skierowany do senackiej Komisji Relacji z Zagranicą;
  2. 05.12.2017 - przedstawienie sprawozdania Komisji wraz z poprawionym projektem ustawy;
  3. 12.12.2017 - rozpatrzenie i uchwalenie jednogłośnie przez Senat poprawionego projektu ustawy;
  4. 12.12.2017 - skierowanie projektu ustawy do Komisji Spraw Zagranicznych Izby Reprezentantów Kongresu;
  5. 24.04.2018 - uchwalenie bez poprawek - po 40-minutowej debacie - ustawy przez Izbę Reprezentantów;
  6. 27.04.2018 - przedłożenie ustawy Prezydentowi do podpisu
  7. 09.05.2018 - podpisanie ustawy przez Prezydenta, która weszła w życie jako prawo publiczne nr 115-171 - tłum. własne tekstu ustawy na język polski: PDF.

Z inicjatywą ustawodawczą wystąpiła senator z Partii Demokratycznej, ze stany Wisconsin, Tammy Baldwin, kongresmenka od 1999 roku, w Senacie od 2013 roku. Jej wniosek poparło 21 innych senatorów notkaSenatorowie popierający projekt ustawy S. 447 (JUST): Sen. Rubio, Marco [R-FL], Sen. Blumenthal, Richard [D-CT], Sen. Casey, Robert P., Jr. [D-PA], Sen. Feinstein, Dianne [D-CA], Sen. Gillibrand, Kirsten E. [D-NY], Sen. Hatch, Orrin G. [R-UT], Sen. Johnson, Ron [R-WI], Sen. Markey, Edward J. [D-MA], Sen. McCain, John [R-AZ], Sen. Peters, Gary C. [D-MI], Sen. Schumer, Charles E. [D-NY], Sen. Thune, John [R-SD], Sen. Warren, Elizabeth [D-MA], Sen. Booker, Cory A. [D-NJ], Sen. Menendez, Robert [D-NJ], Sen. Young, Todd C. [R-IN], Sen. Scott, Tim [R-SC], Sen. Coons, Christopher A. [D-DE], Sen. Gardner, Cory [R-CO], Sen. Cardin, Benjamin L. [D-MD], Sen. Cruz, Ted [R-TX], 12 Demokratów i 9 Republikanów, reprezentujących 18 stanównotka Poparcie dla projektu ustawy S.447 (JUST) wg stanów: Massachusetts [2], New Jersey [2], New York [2], Arizona [1], California [1], Colorado [1], Connecticut [1], Delaware [1], Florida [1], Indiana [1], Maryland [1], Michigan [1], Pennsylvania [1], South Carolina [1], South Dakota [1], Texas [1], Utah [1], Wisconsin [1] (po 2 senatorów Każdy stan reprezentuje w Senacie Kongresu dwóch senatorów. ze stanów: Massachusetts, New Jersey i New York), przy czym 7 senatorównotka Senatorowie, którzy poparli projekt ustawy S. 447 (JUST) po wniesieniu go do Senatu: Sen. Menendez, Robert [D-NJ] - 03/27/2017, Sen. Young, Todd C. [R-IN] – 03/27/2017, Sen. Scott, Tim [R-SC] – 05/09/2017, Sen. Coons, Christopher A. [D-DE] - 06/07/2017, Sen. Gardner, Cory [R-CO] - 11/30/2017, Sen. Cardin, Benjamin L. [D-MD] - 12/05/2017, Sen. Cruz, Ted [R-TX] - 12/12/2017 (4 Republikanów - z Indiany, Południowej Karoliny, Kolorado i Teksasu - oraz 3 Demokratów - z New Jersey, Delaware i Maryland - udzieliło swojego poparcia projektowi ustawy dopiero po wniesieniu go do Senatu.

Uzasadnienie ustawy S. 447

Uzasadnienie potrzeby uchwalenia ustawy przedstawia notatka prasowa z 22.2.2017 r. zamieszczona w witrynie internetowej senator T. Balwin. Jej tytuł i podtytuł brzmią po polsku następująco wytłuszczenia tekstu własne:

Senatorowie Tammy Baldwin i Marco Rubio oraz reprezentanci Joe Crowley i Chris Smith przedstawiają ustawę JUST, która ma pomóc ocalałym z Holokaustu i rodzinom ofiar Holokaustu
Dwupartyjna i dwuizbowa ustawa „Sprawiedliwość dla ocalałych” (JUST) pomoże w odzyskaniu lub restytucji mienia skradzionego podczas Holokaustu
Przywódcy społeczności żydowskiej i organizacje oferują silne wsparcie dla zobowiązania do zapewnienia sprawiedliwości

Tekst notatki jest przygotowany profesjonalnie pod względem jego siły oddziaływania na kongresmenów oraz opinię publiczną, przede wszystkim na emocje, a dopiero w drugiej kolejności na rozum. Przekaz płynący z tej części notatki jest następujący. Pierwsze zdanie stwierdza, że istnieją ocalali z Holokaustu oraz rodziny ofiar Holokaustu, które są w potrzebie. Pierwsza część drugiego zdania sugeruje, że wszyscy kongresmeni (z obydwu izb Kongresu i z obydwu partii) są zgodni co do tego, że muszą się zająć tą kwestią, zaś jego druga część mówi, że pomoc tym potrzebującym ma mieć formę restytucji mienia skradzionego.

Zdanie trzecie uczy, że projekt ustawy jest znany przywódcom amerykańskiej społeczności żydowskiej i organizacjom, które uznały go dobry i będą go mocno wspierać, tzn. zabiegać o jego uchwalenie, bo przecież chodzi tu o wielkie zło, które jest skutkiem Holokaustu oraz dobro - sprawiedliwość. Jest to czytelny sygnał dla polityków, którzy będą się nim zajmować, że każdy kto kwestionuje zasadność uchwalenia ustawy lub jej treść narażą się na poważne kłopoty. Dalsza część tekstu notatki stanowi rozwinięcie jej części tytułowej, zawiera wypowiedzi zwolenników tej inicjatywy ustawodawczej uzasadniające ich zaangażowanie oraz wybrane popierające wypowiedzi przywódców społeczności żydowskiej, nazwy popierających organizacji żydowskich oraz nazwiska innych sanatorów popierających projekt ustawy. Ponadto w notce jest odnośnik do pliku 'pdf' z kompletem słów poparcia ze strony amerykańskich organizacji żydowskich.

Flaga Izraela

Cechą charakterystyczną wszystkich sformułowań użytych w notce jest to, że zawierają bardzo ogólne określenia ewentualnych odbiorców pomocy, które rozszerzają ich krąg, w sposób niezgodny z zasadami prawa. Np. Abraham Biderman, Współprzewodniczący Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji ds Restytucji Mienia Żydowskiego Co-chairman of the World Jewish Restitution Organization's Executive Committee, powiedział m.in.: "Restytucja mienia z okresu Holokaustu zapewnia miarę sprawiedliwości ofiarom i ich rodzinom, a także pozostałym przy życiu społecznościom żydowskim, za naruszanie ich podstawowych praw człowieka." Holocaust-era property restitution provides a measure of justice to victims and their families, and to surviving Jewish communities, for the violation of their basic human rights.

Równocześnie wypowiedzi zawierają szczegółowe określenia źródeł finansowania roszczeń żydowskich. Są nimi państwa Europy Środkowej i Wschodniej, które były uczestnikami Konferencji ”Mienie okresu Holocaustu” zorganizowanej przez Republikę Czeską i jej partnerów w Pradze i Terezinie w dniach od 26 do 30 czerwca 2009 r. Wzięło w niej udział 46 państw oraz Stolica Apostolska i Serbia - jako obserwatorzy  - i która zakończyła się podpisaniem "Deklaracji Terezińskiej" ("Terezin Declaration").

W art. 2 ust. (a) pkt (1) uchwalonej ustawy S. 447 (JUST) państwa, do których odnosi się ona zdefiniowano jako "uczestników Konferencji „Mienie Okresu Holokaustu" w 2009 roku, wskazanych przez Sekretarza Stanu lub przedstawiciela wyznaczonego przez Sekretarza, w porozumieniu z eksperckimi organizacjami pozarządowymi, jako państwa szczególnego zainteresowania ...". Rzuca się w oczy to, że taki nieprecyzyjny zapis pozostawia szerokie pole do arbitralnych decyzji, podejmowanych w nieprzejrzysty sposób, a to z kolei ułatwia stosowanie narzędzi politycznego i gospodarczego nacisku a zarazem utrudnia przeciwstawianie się mu. I oto być może chodzi.

Daje dużo do myślenia wybór sposobu procedowania ustawy: w Senacie - przyjęcie przez aklamację, a w Izbie Reprezentantów - przy zastosowaniu procedury Suspension of the Rules  + Voice Vote. Zawieszenie normalnej, regulaminowej procedury głosowania + głosowanie głosowe - Głosowanie głosowe polega na na tym, że przewodniczący obrad na podstawie natężenia głosu głosujących członków Izby, mówiących "aye (za)" lub "no (przeciw)" ocenia, czy ustawa przeszła. Procedura ta jest zazwyczaj używana w Izbie Reprezentantów w przypadku uchwał niekontrowersyjnych, posiadających poparcie obydwu partii, dla przyspieszenia procesu legislacyjnego.

W przypadku Senatu procedura uchwalenia ustawy sprowadziła się - na wniosek republikańskiego Senatora McConnela z Kentucky - do przyjęcia poprawki senackiej Komisji Relacji z Zagranicą oraz ustawy bez debaty nad poprawionym tekstem. W Izbie Reprezentantów - zgodnie z wnioskiem republikańskiego reprezentanta Teda Poe'a z Teksasu - debata trwała 40 minut, przy czym czas ten podzielony był między zwolenników i przeciwników projektu ustawy, bez możliwości zgłaszania poprawek. Po debacie odbyło się jedno wspólne głosowanie głosem nad wnioskiem Poe'a i ustawą.

Refleksja nad ustawą S. 447

Znamienne jest to, że w procesie przygotowania projektu ustawy oraz jej uchwalania i jej krótkim tekście konsekwentnie konsekwentnie stosowane są argumenty oraz sformułowania, które można znaleźć we wcześniejszych wypowiedziach  - przede wszystkim - polityków USA i przedstawicieli amerykańskich organizacji żydowskich oraz dokumentach urzędowych i konferencji, np. Konferencji "Mienie okresu Holokaustu", które odbyły się kolejno w Waszyngtonie 3 grudnia 1998 r. i w Czechach w dniach 26-30 czerwca 2009 r., w szczególności, we wspomnianej wyżej "Deklaracji Terezińskiej".

Przykładowe fragmenty tekstu Deklaracji Terezińskiej:

Ta spójność języka używanego do opisu przedmiotu wspomianych konferencji oraz w obowiązującej już ustawie nr 115-171 daje efekt powtarzania stałego przekazu, co ma to sugerować, że sprawa jest oczywista, problem jest dobrze zdefiniowany, jego rozwiązanie znalezione i pozostaje tylko szybko uchwalić ustawę, aby zdyscyplinować oporne państwa, które nie wywiązują się z deklaracji.

Zarazem dominująca część narracji dot. mienia okresu Holokaustu operuje argumentami pozaprawnymi, odwołującymi się do emocji, moralności i sprawiedliwości oraz poszerzany jest krąg potencjalnych odbiorców pomocy na społeczności żydowskie i organizacje pozarządowe oraz  skala roszczeń, m.in o mienie bezdziedziczne. Spowodowane jest to tym, że dochodzenie roszczeń majątkowych osób fizycznych powinno i może odbywać się na drodze prawnej, natomiast zabiegi środowisk żydowskich dotyczą mienia, wobec którego roszczenia nie mają podstaw prawnych.

Zasadą jest, że poszkodowany może żądać odszkodowania tylko od tego, kto jest odpowiedzialny za szkodę i dochodzenie praw na drodze prawnej polega na ustaleniu tego związku, przez ustalenie poszkodowanego, szkody i jej sprawcy. Ponadto, zgodnie z prawem - nie tylko polskim - mienie bezpadkowe, znajdujące sie na terenie danego państwa i należące do jego obywateli, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego, przypada Skarbowi Państwa. Konfrontacja argumentów mających uzasadniać uchwalenie ustawy S. 447 oraz jej zapisów z tymi zasadami prawnymi pokazuje, że w tym przypadku nie chodzi o dochodzenie roszczeń zgodnie z obowiązującym prawem, lecz o zmuszanie do określonego zachowania państw, o których mowa w ustawie, poprzez wywieranie na nie presji politycznej lub gospodarczej.

Potwierdza to m.in. wypowiedź Stacy Burdett, Wiceprezesa ds. Relacji z rządem, rzecznictwa i zaangażowania społeczności Ligi przeciw Zniesławieniu Vice President, Government Relations, Advocacy & Community Engagement, Anti-Defamation League, która powiedziała m.in.: "Wyrażamy uznanie dla senator Baldwin i senatora Rubio za te dwupartyjne zabiegi, aby dążyć do sprawiedliwości dla ofiar Holokaustu i ich rodzin. Możliwość zwrócenia uwagi na to, w jaki sposób kraje wypełniają zobowiązania do restytucji mienia, daje kolejne narzędzie do arsenału amerykańskiej dyplomacji. Uchwalenie tej ustawy wysłałoby silny sygnał, że oddanie USA sprawiedliwości dla ofiar Holokaustu pozostaje priorytetem polityki zagranicznej USA." We commend Sens. Baldwin and Rubio for this bipartisan effort to pursue justice for Holocaust victims and their families. The ability to spotlight how countries are fulfilling property restitution commitments provides another tool in America’s diplomatic arsenal. Passage of this bill would send a strong signal that the U.S. commitment to justice for Holocaust victims remains a U.S. foreign policy priority.

Język wypowiedzi oraz dokumentów dot. mienia okresu Holokaustu zawiera cały zestaw słów, które nadają Holokaustowi charakter wyjątkowości w skali i historii świata, np. w "Deklaracji Terezińskiej":

Daje się tu zauważyć pomijanie faktu, że państwa Europy Środkowej i Wschodniej, w szczególności Polska, o których mowa w dokumentach obu wspomnianych wyżej Konferencjach "Mienie okresu Holokaustu" oraz ustawie S. 447 były przedmiotej agresji i okupacji Niemiec hitlerowskich i wskutek tego poniosły straty w ludziach i majątku, które nigdy nie zostały im zrekompensowane, gdyż decyzją rządów USA, W. Brytanii oraz Francji zostały poddane hegomonii Rosji Sowieckiej, która eksploatowała bezwzględnie podporządkowane jej kraje. A straty i szkody poniesione przez Polskę podczas II wojny światowej były ogromne. Według opublikowanych w 1947 roku szacunków powstałego w 1945 r. Biura Odszkodowań Wojennych, ich wartość strat to ok. 50 mld dolarów z 1939 roku, a po przeliczeniu - ok. 886 mld dolarów w roku 2018.

W oficjalnych wypowiedziach polityków oraz w mediach głównego nurtu brak również informacji o dotychczasowych działaniach państwa polskiego po II wojnie światowej, mających na celu uregulowanie legalnych roszczeń osób pochodzenia żydowskiego z tytułu utraconego mienia w postaci tzw. umów indemnizacyjnych (odszkodowawczych), do których należy m.in. układ między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych z 16 lipca 1960 r., polski tekst którego jest dostępny również tutaj.

Skutki ustawy S. 447 dla Polski

Ewentualna realizacja roszczeń amerykańskich środowisk żydowskich będzie miała zasadnicze znaczenie dla państwa polskiego i Narodu, niezależnie od formy restytucji mienia, rzeczowej lub pieniężnej, gdyż mowa tu o wartości roszczeń 60-300 mld dolarów amerykańskich. Dla porównania budżet pańsywa polskiego na rok 2019 wygląda następująco: dochody - 387,7 mld zł = 102,6 mld dolarów amerykańskich wg śr. kursu dolara amerykańskiego w dniu 17.04.2019 r., godz. 17:00: 3,7778 zł, wydatki - 416,2 mld zł = 110,2 mld dolarów amerykańskich wg śr. kursu dolara amerykańskiego w dniu 17.04.2019 r., godz. 17:00: 3,7778 zł i deficycie - 28,5 mld zł = 7,5 mld dolarów amerykańskich wg śr. kursu dolara amerykańskiego w dniu 17.04.2019 r., godz. 17:00: 3,7778 zł.

Ta pobieżna analiza pokazuje, że budżet państwa jest niezrównoważony, wydatki przewyższają dochody, i deficyt pokrywany jest przez zaciąganie długu, w znaczącej części w walutach obcych. W styczniu 2019 r. udział nierezydentów definicja - zobacz art. 2 ust. 1 pkt 2) ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe w długu SP wyniósł 45,4%. Zadłużenie Skarbu Państwa (SP) na koniec stycznia 2019 r. wynosiło 954,6 mld zł = 252,7 mld dolarów amerykańskich wg śr. kursu dolara amerykańskiego w dniu 17.04.2019 r., godz. 17:00: 3,7778 zł i wzrosło o 0,4 mld zł (+0,04%) w porównaniu z końcem 2018 r.

Oznacza to, że ewentualne zaspokojenie bezprawnych roszczeń amerykańskich środowisk żydowskich w formie pieniężnej wiązałoby się z:

Restytucja mienia w znaczącym procencie w formie rzeczowej oznaczałaby przejście nieruchomości bezdziedzicznych w ręce głównie obywateli obcych państw, dla których interes narodowy Polski nie jest wartością, a to oznaczałoby utratę rzeczywistego władztwa nad znacznymi obszarami kraju.

W dłuższym okresie czasu - niezależnie od formy transferu majątku - doprowadziłoby to do przejęcia kontroli nad gospodarką oraz władzy politycznej w Polsce przez obcych nam kulturowo, a być może i cywilizacyjnie, ludzi. Właśnie ta odmienność kulturowa i cywilizacyjna jest powodem wysuwania wobec Polski bezwzględnych, bezprecedensowych roszczeń, obiektywnie nie mających oparcia ani w prawie, ani w moralności. To właśnie ten fakt każe przypuszczać, że uznanie ich, będzie początkiem podporządkowania przemocą Polaków, jako Narodu i społeczeństwa, obcym interesom. Tę sytuację możnaby przyrównać do okresu rozbiorowego i sowieckiej okupacji politycznej, gospodarczej i społecznej Polski po II wojnie światowej.

Przeciwdziałanie zagrożeniu

O ile możliwa jest analiza potencjalnych skutków uchwalonej już ustawy 447, oparta na znajomości historii, gospodarki, prawa i polityki oraz logice, to rozważania nad realnymi sposobami przeciwdziałaniu im - wobec milczenia lub enigmatycznych wypowiedzi na ten temat polityków, zarówno partii rządzących, jak i opozycyjnych, oraz przedstawicieli rządu - mają charakter warunkowy, tzn. ich ważność zależy od przystawalności do politycznej rzeczywistości w wymiarze krajowym i międzynarodowym, która polskiej opinii publicznej jest zasadniczo nieznana, m.in. za sprawą mediów głównego nurtu w Polsce, dla których temat ustawy S. 447 nie istnieje.

Jednak, aby zastanawiać się nad możliwym, skutecznym przeciwdziałaniem zagrożeniu, trzeba ogarnąć na spokojnie wszystkie elementy układanki w możliwie najszerszym horyzoncie czasowym, najlepiej od samego początku problemu, aby zrozumieć logikę wydarzeń. Emocje utrudniają zrozumienie istoty problemu i znalezienie jego rozwiązania.

Działania dot. załatwienia roszczeń wobec Polski

Amerykańska CIA odtajniła 16.02.1999 r. raport wywiadowczy CIA-RDP82-00457R001000140008-1, sporządzony 15.10.1947 r., pt. "Denacjonalizacja mienia żydowskiego w Polsce" "DENATIONALIZATION OF JEWISH-OWNED PROPERTY IN POLAND". Źródłem informacji zamieszczonych w raporcie był urzędnik niskiego szczebla w Agencji Żydowskiej. Notatka agenta CIA jest krótka, zawiera cztery punkty. Przed odtajnieniem została ocenzurowana - niektóre jej fragmenty zostały zaczernione. W jej polskim tłumaczeniu poniżej umieszczono odnośniki do źródeł informacji związanej z jej treścią.

  1. Według informatora osiągnięto porozumienie gospodarcze w sprawie denacjonalizacji mienia żydowskiego w Polsce, między Rządem Polski oraz Keren Kayemet LeIsreal (Żydowskim Funduszem Narodowym).
  2. Uważa się, że beneficjentami porozumienia będą Keren Kayemet i Uniwersytet Hebrajski. Instytucje te podjęły się przypuszczalnie zadania sporządzenia rejestru nieruchomości zgodnie z dwiema kategoriami przewidzianymi w umowie; posiadłości należące obecnie do Żydów mieszkających teraz w Palestynie i posiadłości należące Żydów, którzy zmarli w Polsce.
  3. Lucsan Horowicnotka z Ministerstwa Handlu i Przemysłu oraz Izaak Gruenbaumnotka , dyrektor Wydziału Pracy Agencji Żydowskiej, jak się przypuszcza prowadzą negocjacje, które wyraźnie zainicjował Greunbaum w czasie jego wizyty w Polsce w czerwcu i lipcu 1947 r. Uważa się, że Gruenbaum miał wyjechać z Polski do Szwajcarii, aby kontynuować negocjacje i znaleźć dyskretną formę transferu środków na odszkodowania za przedmiotowe nieruchomości.

    […] Gruenbaum ma […] trudności z powodu swojego nieustannego poparcia dla terroryzmu. Mówi się, że doszło do poważnego rozłamu między nim a zarządem Agencji Żydowskiej, głównie z Ben Gurionem, przewodniczącym zarządu. Mimo, że chodzą słuchy o wycofaniu się Gruenbauma z Agencji, organizacja General Zionist (Ogólni Syjoniści) przekazała do prasy informację, że Gruenbaum nie rezygnuje, ale raczej, wyjeżdża do pracy w Europie, aby pracować w obozach dla wysiedleńców.

  4. […] Konsulat Polski w Tel Aviwie przekazał Towarzystwu Przyjaźni Polsko-Palestyńskiej, salę wykładową i stołówkę przy ulicy 96 Hayakorn w Tel Awiwie, uprzednio wykorzystywane przez wydział propagandy. W związku z tym przeniesieniem własności oczekuje się, że dwaj członkowie Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Palestyńskiej, Anzelm Reiss i dr Chaim Drabkin, sekretarz Achud Avody, udadzą się do Polski.

W latach 1948-1971, PRL zawarł 12 układów indemnizacyjnych, 10 z państwami europejskimi, USA i Kanadą:

  1. Układ z 19 marca 1948 r. dotyczący udzielenia przez Polskę odszkodowania dla interesów francuskich dotkniętych przez ustawę polską z 3 stycznia 1946 r. o nacjonalizacji,
  2. Protokół nr 1 w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce z 12 maja 1949 r. i Protokół nr 2 w sprawie interesów i mienia duńskiego w Polsce z 26 lutego 1953 r.,
  3. Układ między Rzeczpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską dotyczący odszkodowania dla interesów szwajcarskich w Polsce z dnia 25 czerwca 1949 r.,
  4. Układ między rządem polskim a rządem szwedzkim w sprawie odszkodowania dla interesów szwedzkich w Polsce zawarty w Sztokholmie 16 listopada 1949 r.,
  5. Układ z 11 listopada 1954 r. pomiędzy rządem PRL a rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczący załatwienia spraw finansowych,
  6. Układ między Królewskim Rządem Norweskim a rządem PRL dotyczący likwidacji wzajemnych roszczeń finansowych z 29 grudnia 1955 r.,
  7. Układ między rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki i rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej dotyczący roszczeń obywateli Stanów Zjednoczonych z 16 lipca 1960 r.,
  8. Układ z 14 listopada 1963 r. między rządem PRL z jednej strony a rządem Belgii i rządem Wielkiego Księstwa Luksemburga z drugiej strony dotyczący odszkodowania za niektóre interesy belgijskie i luksemburskie w Polsce,
  9. Układ z dnia 22 listopada 1963 r. między rządem PRL a królewskim rządem Grecji dotyczący odszkodowania za interesy greckie w Polsce,
  10. Układ między rządem PRL a rządem Królestwa Holandii dotyczący odszkodowania za niektóre interesy holenderskie w Polsce z 20 grudnia 1963 r.,
  11. Układ z dnia 6 października 1970 r. między PRL a Republiką Austrii o uregulowaniu określonych zagadnień finansowych,
  12. Układ między rządem PRL a rządem Kanady dotyczący uregulowania spraw finansowych z 15 października 1971 r.

Odszkodowania przyznane na podstawie tych układów były płacone z reguły w gotówce, w ratach, np. Danii wypłacono 5,7 mln koron duńskich w ciągu 15 lat, Szwajcarii - 52,2 mln franków szwajcarskich w 13 ratach, Szwecji - 116 mln koron szwedzkich w 17 ratach, USA - 40 mln dolarów w 20 ratach, Austrii - 71,5 mln szylingów austriackich w 12 rocznych ratach, Kanadzie - 1,225 mln dolarów kanadyjskich w 7 ratach rocznych. W przypadku układu z Francją odszkodowanie wypłacono w formie dostaw węgla kamiennego (3,8 mln ton), a zgodnie z układem z Norwegią do wzajemnych rozliczeń użyto składniki majątku norweskiego w Polsce oraz majątku polskiego w Norwegii.

Powyższe układy państwowe nie zostały opublikowane w PRL. Jedynie tekst układu ze Stanami Zjednoczonymi został opublikowany w "Zbiorze umów międzynarodowych" z 1960 r. PISM, Warszawa 1962. Państwa zachodnie publikowały te umowy w UN Treaty Series. Niektóre z umów zostały też opublikowane w Polsce przez W. Dudka, "Międzynarodowe aspekty nacjonalizacji w Polsce", Warszawa 1976, s. 248 (jako Aneks do pozycji).

Ponieważ układy indemnizacyjne nie były ratyfikowane ani ogłaszane w Dzienniku Ustaw, nie stanowiły źródła prawa w Polsce. Wskutek tego wpisy w księgach wieczystych nie faktycnego stanu prawnego nieruchomości, które przeszły na rzecz Skarbu Państwa. Dopiero uchwalenie ustawy z dnia 9 kwietnia 1968 r. o dokonywaniu w księgach wieczystych wpisów na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o międzynarodowe umowy o uregulowaniu roszczeń finansowych (Dz. U. Nr 12, poz. 65) umożliwiło ujawnienie w księgach wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa

Roszczenia żydowskie wobec Niemiec

W dniu 25.09.1945 r. Wtedy nie było jeszcze państwa izraelskiego, które powstało dopiero dnia 14.05.1948 r.. kierowana przez Chaima Weizmanna, późniejszego pierwszego prezydenta Izraela, Agencja Żydowska przekazała zwycięskim aliantom memorandum, w którym domagano się włączenia w negocjacjach reparacyjnych z Niemcami kwestii zadośćuczynienia dla Żydów, w szczególności obywateli krajów alianckich narodowości żydowskiej. Jednak ponieważ większość Żydów ocalałych z Holokaustu była bezpaństwowcami - wskutek pozbawienia ich obywatelstwa przez III Rzeszę) i nie istniało Państwo Izrael, to odpowiedzialność za wysuwanie roszczeń w imieniu narodu żydowskiego (global Jewish claim) wzięły na siebie najbardziej wpływowe organizacje żydowskie.

W wyniku ich działalności najpierw Amerykanie, a następnie Brytyjczycy i Francuzi wyznaczyli założoną w 1947 roku w Nowym Jorku organizację Jewish Restitution Successor Organization (JRSO) jako spadkobierczynię własności żydowskiej w trzech okupowanych strefach Niemiec, jeśli nie zidentyfikowano żyjących właścicieli lub ich następców prawnych. Rozwiązanie to było niezgodne z ogólną doktryną prawną, która stanowi, że mienie bezdziedziczne przechodzi na skarb państwa, lecz to wyjątkowe rozwiązanie uzasadniono niespotykanym zniszczeniem społeczności żydowskiej Niemiec w czasie II wojny światowej.

Rząd Izraela w notach dyplomatycznych, skierowanych w styczniu i w marcu 1951 roku do czterech państw okupujących Niemcy zażądał od Niemiec zadośćuczynienia w kwocie 1,5 mld USD. W uzasadnieniu swoich roszczeń napisał w nocie z 12.03.1951 r.: Żydzi zostali zabici, a naród niemiecki nadal cieszy się owocami rzezi i rabunku.

Dnia 27.09.1951 r. Wtedy Niemcy i Izrael nie utrzymywały stosunków dyplomatycznych, które nawiązały dopiero 12.05.1965 r. kanclerz Niemiec Konrad Adenauer wystąpił w Bundestagu z orędziem w sprawie podjęcia rozmów z rządem Izraela w sprawie odszkodowań za zbrodnię ludobójstwa na Żydach. Oświadczył on wtedy: W imieniu narodu niemieckiego popełniono niewyobrażalne zbrodnie, które zobowiązują nas do moralnej i materialnej rekompensaty. Dnia 9.01.1952 roku premier Izraela Dawid Ben Gurion wystąpił z orędziem w Knesecie, przedstawiając plan negocjacji z Niemcami Zachodnimi w sprawie rekompensat za Holocaust. Kneset zgodził się - stosunkiem głosów 61 do 50 - na realizację planu.

Rozmowy na temat odszkodować dla ofiar Holocaustu rozpoczęły się 21.03.1952 r. w Wassenaar w Holandii. Obok przedstawicieli Niemiec i Izraela wzięli w nich czynny udział przedstawiciele tzw. "Conference of Jewish Claims against Germany (Konferencji Żydowskich Roszczeń Materialnych wobec Niemiec)", znanej też jako "Claims Conference (Konferencja Roszczeniowa)", organizacji, którą z inicjatywy Nachuma Goldmanna założyły w Nowym Jorku dnia 22.10.1951 r. 22 duże organizacje żydowskie, reprezentujące rozsianych po całym świecie, ocalałych z zagłady Żydów, z wyjątkiem tych, którzy osiedli po wojnie w Izraelu.

Po sześciu miesiącach negocjacji, dnia 10.09.1952 r., w ratuszu w Luksemburgu, Niemiecka Republika Federalna i Państwo Izrael podpisały porozumienie o odszkodowaniach dla żydowskich ofiar hitleryzmu, w którym Niemiecka Republika Federalna zobowiązała się do wypłacenia państwu izraelskiemu 3 mld DM ok. 720-730 mln USD wg ówczesnego kursu w formie dostaw towarów i usług w okresie 12 lat.

Część integralną porozumienia luksemburskiego były dwa protokoły zawierające porozumienie z Konferencją Roszczeniową:

  1. Protokół nr 1 – Konferencja roszczeniowa wzywa rząd Niemiec, a rząd Niemiec zobowiązuje się do przyjęcia stosownego prawa wewnętrznego umożliwiającego ofiarom III Rzeszy bezpośrednie dochodzenie praw do odszkodowania i zwrotu mienia utraconego w czasie prześladowań drogą sądową lub administracyjną;
  2. Protokół nr 2 – Niemcy zobowiązują się do wypłaty Konferencji Roszczeniowej 450 mln DM, ok. 100-107 mln USD wg ówczesnego kursu które będą przeznaczone z pożytkiem dla żydowskich ofiar nazizmu wg priorytetów ustalonych przez organizację, i które będą, co do zasady, służyły osobom żyjącym poza Izraelem. Kwota 450 mln DM, w ratach i w gotówce, została przekazana przez Niemcy Izraelowi, a Izrael – jako powiernik – przelał środki na rzecz Konferencji Roszczeniowej.

W sumie Niemcy wziąły na siebie - w porozumieniu luksemburskim - zobowiązania o wartości 3,45 mld DM. Dla porównania, budżet RFN w roku 1952 wynosił ok. 23 mld DM. Realizacja porozumienia luksemburskiego trwała do roku 1965. W tym czasie Konferencja Roszczeniowa koncentrowała się na monitorowaniu procesu tworzenia prawa odszkodowawczego przewidzianego w Protokole 1 oraz rozdziale i przydziale funduszy przyznanych jej zgodnie z Protokołem 2, przy czym Konferencja zasadniczo nie zajmowała się przyznawaniem bezpośrednio pomocy osobom indywidualnym.

Ponadto w latach 90. RFN podpisła umowę z USA, na mocy której rząd niemiecki przekazał kwotę 3 miliardów marek niemieckich na rzecz ofiar prześladowań nazistowskich a w 2000 roku rząd RFN zawarł także porozumienie ze Stanami Zjednoczonymi i Izraelem, na podstawie którego utworzono fundację i przekazano jej 10 miliardów DM w celu wypłaty odszkodowań osobom pokrzywdzonym w wyniku pracy przymusowej.

Konferencja w sprawie nazistowskiego złota Londyn 1997

Hitlerowskie Niemcy zrabowały w centralnych bankach ok. 580 mln USD w złocie. równowartość ok. 8,1 mld USD dzisiaj Rządy USA, Wielkiej Brytanii i Francji utworzyły 27 września 1946 roku Komisję Trójstronną dla Restytucji Złota Monetarnego Tripartite Commission for the Restitution of Monetary Gold, znaną też jako "Trójstronna Komisja Złota" Tripartite Gold Commission (TGC), z siedzibą w Brukseli. Jej celem było ustalenie sposobu zwrotu prawowitym właścicielom odzyskanego po II wojnie światowej złota, zrabowanego przez Niemcy podczas wojny. Komisja Trójstronna uznała roszczenia następujących państw: Albanii, Austrii, Belgii, Czechosłowacji, Grecji, Włoch, Luksemburga, Holandii, Polski i Jugosławii.

Na rachunkach Komisji Trójstronnej zgromadzono ok. 337 ton złota w sztabkach i monetach, które zdeponowano w Banku Anglii i Banku Rezerwy Federalnej w Nowym Jorku. Z powodu niewystarczającej puli odzyskanego złota uznane roszczenia państw zaspokojono w ok. 65%. Większość puli złota rozdzielono w latach czterdziestych i pięćdziesiątych XX w. w formie "quasi-ostatecznych" płatności, które w przypadku niektórych państw nie zostały zrealizowane. Polska pula odzyskanego złota została decyzją rządów USA, Wielkiej Brytanii i Francji zdeponowana w Bank of England w Londynie, gdzie przebywa nadal wraz ze złotem zakupionym ostatnio przez NBP, tworząc rezerwę złota o łącznej wadze 112 ton i aktualnej wartości ok. 16 mld zł.

Jako ostatnie państwo, wypłatę otrzymała Albania dnia 26.10.1996 r. Po tej operacji w dyspozycji Komisji Trójstronnej pozostała pula niezwróconego, należnego poszkodowanym państwom złota o wadze 5,5 tony i wartości ok. 60 mln USD w 1997 roku.

Na początku grudnia 1997 roku odbyła się w Londynie trzydniowa międzynarodowa konferencja w sprawie nazistowskiego złota. Została zainicjowana przez Greville'a Jannera, ówczesnego posła Parlamentu brytyjskiego, przewodniczącego Ponadpartyjnej Grupy Parlamentarnej przeciwko Antysemityzmowi i przewodniczącego angielskiej organizacji charytatywnej pod nazwą Holocaust Educational Trust, który zainspirował swoim pomysłem Robina Cooka, labourzystowskiego Ministra Spraw Zagranicznych Wielkiej Brytanii. Na początku konferencji min. Cook powiedział: Jesteśmy tu po to, żeby zadośćuczynić cierpieniom, które nigdy zadośćuczynienia nie znajdą.

Uczestniczyło w niej 240 przedstawicieli 41 krajów, w tym Francji, Zjednoczonego Królewstwa i Stanów Zjednoczonych Ameryki, które poprzez Komisję Trójstronną nadzorowały rozdział oddzyskanego złota oraz 15 państw uprawnionych z tytułu roszczeń, tj. Albanii, Austrii, Belgii, Czech, Grecji, Holandii, Luksemburga, Holandii, Polski, Słowacji, Włoch i państw powstałych wkutek rozpadu Jugosławii, jak również przedstawiciele 11 organizacji pozarządowych, w tym Międzynarodowej Unii Romów oraz 5 organizacji żydowskich, wśrod nich Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów oraz banków. Polskę reprezentowała sześcioosobowa delegacja pod przewodnictwem ambasadora Krzysztofa Śliwińskiego, Pełnomocnika Ministra Spraw Zagranicznych ds. kontaktów z diasporą żydowską.

Zadaniem konferencji było podsumowanie pracy Trójstronnej Komisji oraz rozporządzenie pozostającym jeszcze w jej dyspozycji złotem, nieprzekazanym uprawnionym państwom. Podczas konferencji Stany Zjednoczone i W. Brytania zaproponowały, zgodnie ze stanowiskiem Trójstronnej Komisji, utworzenie funduszu pomocy ofiarom Holokaustu. Minister Cook zapowiedział przekazanie do tego funduszu 1 mln funtów,notka zaś Stuart E. Eizenstat,notka Podsekretarz Stanu USA zadeklarował natychmiastową darowiznę USA w wysokości 4 mln USD i wyraził nadzieję, że ta kwota wzrośnie do 25 mln USD w okresie trzech lat. Francja oświadczyła, że środki odpowiadające wartości 2,2 ton złota w jej posiadaniu zostaną rozdzielone bezpośrednio przez francuskie organizacje żydowskie.

Ponadto przedstawiciele USA i Brytanii wyrazili oczekiwanie, że uprawnione państwa europejskie zrzekną się swoich roszczeń do resztkowego złota na rzecz nowego funduszu. Od wniesienia wkładu owego funduszu zwolniły się - tłumacząc się swoją sytuacją gospodarczą - Albania i państwa powstałe po rozpadzie Jugosławii. Pozostałe 9 państw adresatów apelu, tj. Austria, Belgia, Czechy, Grecja, Holandia, Luksemburg, Polska, Słowacja oraz Włochy odpowiedziały pozytywnie na wezwanie. Porcja pozostałego, należnego Polsce złota wynosiła 38 kilogramów a jej ówczesna wartość była ok. 0,5 mln USD.

Na konferencji londyńskiej powołano do życia International Fund for Needy Victims of Nazi Persecution (Międzynarodowy Fundusz na rzecz znajdujących się w potrzebie Ofiar Nazistowskich Prześladowań). Po konferencji Komisja Trójstronna dla Restytucji Złota Monetarnego została formalnie rozwiązana 9.09.1998 r.

Swoje wystąpienie na zakończenie londyńskiej Konferencji Podsekretarz Stanu USA Stuart E. Eizenstat zakończył następującymi słowami: wytłuszczenia tekstu własnenotka

Dzisiaj wzywam wszystkich zainteresowanych - tych tu w Londynie i innych, którzy dbają o te sprawy - do przyspieszenia tempa i ukończenia tego wielkiego zadania, gdy wkraczamy w nowe tysiąclecie. Prace komisji historycznej w toku w tak wielu krajach powinny zostać zakończone. Fundusze, które zostały ustanowione, powinny wypłacić ocalałym z Holokaustu hojną część otrzymanych darowizn. Wzywam wszystkich zainteresowanych do publicznego zobowiązania się w nadchodzących miesiącach do osiągnięcia tych trudnych, ale możliwych do osiągnięcia celów do roku 2000.

Podejmując to zobowiązanie, nie mamy złudzeń co do złożoności i ogromu zadania, które stoi przed nami. Ale wielkość niesprawiedliwości, którą należy się zająć i oczywista pilność potrzeb ofiar wymagają naszej natychmiastowej uwagi i działania. Postępujmy naprzód z Londynu, zdeterminowani, by sprostać naszym obowiązkom wobec historii, przeszłości, przyszłości, a przede wszystkim sprawiedliwości.

Uchwalenie ustawy S. 447 jako etap pośredni dłuższego procesu

Uważna analiza wydarzeń i zdarzeń odnoszących się do roszczeń żydowskich wobec państw Europy Śr. i Wsch. oraz roli USA, W. Brytanii i Francji w nich pozwalać sformułować poniższe wnioski o charakterze praktycznym.

  1. Uchwalenie ustawy S. 447 przez Kongres USA nie jest jednorazowym wydarzeniem, lecz kolejnym krokiem w długofalowym procesie pozyskiwania zewnętrznych źródeł finansowania celów środowisk żydowskich oraz Izraela.
  2. Proces ten ma swoje korzenie w syjoniźmie, którego początki siegają XIX wieku. Zasadniczym celem syjonizmu było powrót Żydów, żyjących w diasporze do Palestyny i utworzenie tam najpierw żydowskiej siedziby narodowej a docelowo narodowego państwa żydowskiego.
  3. Realizacja tych celów wymagała funduszy, najpierw na zakup ziemi w Palestynie oraz rozwój osadnictwa, a potem na umacnianie Izraela, uprawianie propagandy syjonistycznej oraz pozyskiwanie sympatyków dla syjonizmu wśród polityków i osób opiniotwórczych oraz społeczeństw krajów europejskich oraz USA.
  4. Istotne znaczenie dla roszczeń żydowskich ma fakt, że większość Żydów żyje nadal w diasporze, poza Izraelem, który jest krajem otoczonym przez w większości zantagonizowany z nim świat arabski. Jeżeli chodzi o stosunek Żydów do syjonizmu, to jest on zróżnicowany - od niechętnego do pełnej akceptacji i poparcia. Jednak wobec otoczenia przyjmują postawę zwartości wewnętrznej, właściwą społecznościom zamkniętym.
  5. Cechą Żydów jest zdolność do samoorganizacji, wyrażająca się mnogością organizacji oraz umiejętnością ich współpracy w celu osiągania strategicznych celów wytyczonych przez przywódców. Można powiedzieć, że ta cecha umożliwia zróżnicowanie wewnętrzne społeczności żydowskich, ale równocześnie jest źródłem ich siły w relacjach z otoczeniem.
  6. Mimo trudnych dziejów, w tym II wojny światowej, przetrwała liczna elita żydowska, dzięki czemu Żydzi zachowali poczucie ciągłości historycznej oraz zdolność do realizacji swoich ważnych interesów dzięki konsekwentnym, długofalowym działaniom. Dzięki rozproszeniu Żydzi mogą podejmować skoordynowane działania w wielu krajach.
  7. Elity żydowskie opanowały do perfekcji zajmowanie kluczowych dla wpływów gospodarczych, politycznych i społecznych stanowisk w krajach, w których żyją, dzięki czemu ich wpływ na gospodarkę i politykę jest nieproporcjonalnie duży w stosunku do liczebności.
  8. Skuteczność działań środowisk żydowiskich jest w znacznej mierze spowodowana bardzo silną propagandą, możliwą dzięki znakomitemu wykorzystaniu mediów publicznych do kształtowania opinii światowej. Siła oddziaływania propagandy żydowskiej zasadza się na stworzeniu i intensywnym, konsekwentnym używaniu specjalnego, spójnego języka narracji, w której racje żydowskie przedstawiane są jako jedyne oparte na prawdzie i obiektywne uzasadnione, a opinie niezgodne z nimi jako fałszywe, agresywne wobec Żydów i jako takie - godne potępienia, a ich wyznawcy - zasługujący na ukaranie.
  9. Indoktrynacja indoktrynacja politol., proces wpajania członkom społeczeństwa przekonań, zwł. polit. i społ., leżących w interesie grup rządzących, za pomocą uporczywej propagandy prowadzonej przez środki masowego przekazu, system oświaty szkolnej, pozaszkolnej itd. [Definicje PWN 2003] żydowska okazała się niezwykle skuteczna w społeczeństwach strefy euroatlantyckiej, które nie były poddane działaniu propagandy reżymów totalitarnych a równocześnie ich znajomość historii powszechnej jest wybiórcza i powierzchowna. Społeczeństwa te przyswoiły są propagandową narrację dominujących środowisk żydowskich, która abstrahuje od pełnej prawdy, opartej na faktach historycznych,notka Przemilcza np. ludobójstwo Ormian, ludobójstwo Herero i Namaqua, ludobójstwo Polaków na Wołyniu, niemieckie zbrodnie w Polsce w czasie II wojny światowej, eksterminację Romów i Sinti przez niemiecka III Rzeszę, sowieckie represje wobec Polaków w latach 1939-1945 oraz po II wojnie swiatowej. ukrywa lub usprawiedliwia niechlubne zachowania samych Żydów, w tym współpracę z hitlerowcami i sowietami, i zawiera oszczerstwa i pomówienia wobec nieżydów, zwłaszcza wobec polskiego społeczeństwa, którego członkowie ratowali Żydów z narażaniem własnego życia.
  10. Trzonem opracowanej po II wojnie światowej, w szczególności po zbrojnych konfliktach Izraela z państwami arabskimi, propagandowej narracji jest twierdzenie o wyjątkowości Żydów oraz ich losów w skali świata a jej ważnymi elementami stwierdzenia:notka Więcej na ten temat: Norman Finkelstein, "Przedsiębiorstwo Holokaust",
    Prof. Norman Finkelstein - Przedsiębiorstwo Holokaust, US: Poland Role in Holocaust - Max Kolonko Tells it like it is, Odszkodowania, czy wyłudzenia? Pytania o Shoah biznes.
    • Żydzi są narodem wyjątkowym, co wzbudza do nich niechęćniechęć, brak chęci, ochoty do czegoś; nieprzyjazne uczucia względem kogoś; nieżyczliwość, uprzedzenie [Definicje PWN 2003] nieżydowskich społeczności. Wyrazem antysemityzmu była dyskryminacja dyskryminacja [łac.], pozbawienie równych praw społecznych, politycznych, ekonomcznych pewnych grup lub całych większych zbiorowości danego społeczeństwa [Definicje PWN 2003] i pogromy Żydów w krajach ich zamieszkania.
    • Kulminacją antysemityzmu była planowa eksterminacja europejskich Żydów przez hitlerowskie Niemcy, spowodowana nieuzasadnioną, patologiczną nienawiścią Niemców do nich.
    • Współsprawcami holokaustu są nieżydowskie społeczeństwa krajów, w których odbywala się eksterminacja Żydów, bo przypatrywali się biernie ich zabijaniu, albo sami ich zabijali. Dlatego Żydzi mają prawo mieć roszczenia materialne.
    • Nadal istnieje zagrożenie dla Żydów ze strony nienawistników, dlatego Żydzi mają prawo do walki z antysemityzmem wśród nieżydowskich społeczności, w szczególności w Europie, gdzie doszło do holokaustu. Dlatego Żydzi mają prawo i obowiązek prowadzić nieustannie edukację tych społeczeństw na temat antysemityzmu oraz domagać się od rządów uchwalenia prawa karającego zdefiniowego przez nich antysemtów. notka Temu ostatniemu celowi ma służyć m.in. ustawa H.R. 672"Combating European Anti-Semitism Act of 2017 (ustawa z 2017 r. o zwalczaniu europejskiego antysemityzmu)" uchwalona przez Izbę Reprezentantów Kongresu USA, która weszła w życie 14.01.2019 r. jako prawo publiczne nr 115-434.
  11. Przemyślane zabiegi propagandowe środowisk żydowskich, przede wszystkim amerykańskich, doprowadziły do zaciemnienia prawdy historycznej, spowodowały dewaluację rzetelnej wiedzy historycznej i argumentów prawnych na rzecz półprawdy, konfabulacji (postprawdy) vide m.in. Jerzy Kosiński, Jan Grabowski, Jan Tomasz Gross, Barbara Engelking i wyzwoliły emocje w społeczeństwach strefy euroatlantyckiej, co umożliwiło tragiczne odwrócenie roli katów i ofiar wojny w odniesieniu do nieżydowskiego społeczeństwa w Polsce.
  12. Zasadnicze znaczenie dla roszczeń żydowskich ma fakt, że Izrael został uznany przez Stany Zjednoczone za swojego strategicznego sojusznika ze względu na jego położenie w ważnym dla nich politycznie i militarnie regionie oraz potencjał wojskowy. Ponadto USA są krajem, w którym żyje najwięcej poza Izraelem Żydów - prawie tyle samo co w samym Izraelu, którzy tworzą dobrze zorganizowane, wpływowe politycznie i gospodarczo środowisko, z którym liczą się amerykańscy politycy i partie polityczne. Ta sytuacja sprawia, że USA aktywnie popierają amerykańskich Żydów w ich roszczeniach wobec innych małych i średnich państw europejskich, które traktowane są instrumentalnie i koniunkturalnie.
  13. Znajomość polskich polityków celów i metod działania organizacji żydowskich oraz Izraela, jak też skłonności elit żydowskich do współpracy z każdą władzą i udziału w niej, niezależnie od jej charakteru, dla osiągnięcia korzyści powinna być bardzo dobra, chociażby z powodu tego, że społeczność żydowska stanowiła dużą grupę ludności przedwojennej Polski a ponadto Żydzi mieli nadreprezentację we władzach, w szczególności w komunistycznym aparacie terroru w powojennej Polsce. Można przypuszczać, że do wspomnianego wyżej porozumienia gospodarczego w sprawie denacjonalizacji mienia żydowskiego w Polsce z 1947 roku doszło właśnie dlatego, że obydwie strony reprezentowali polscy Żydzi.
  14. Polska była świadomym uczestnikiem wszystkich ważnych konferencji, które poprzedziły uchwalenie ustawy s. 447 przez Kongres USA, tj. kolejno konferencji w sprawie nazistowskiego złota w Londynie w 1997 roku, konferencji w sprawie mienia okresu holokaustu w Waszyngtonie w 1998 roku i w Czechach w 2009 roku oraz sygnatariuszem "Deklaracji Terezińskiej". W każdym z tych wydarzeń aktywnie uczestniczyli politycy USA oraz przedstawiciele amerykańskich organizacji żydowskich, którzy nie ukrywali swoich zamiarów. O tym, że relacje z Izraelem są bardzo ważne dla geopolityki USA świadczy m.in. fakt, że monitorowanie realizacji roszczeń żydowskich dot. restytucji mienia w państwach Europy Śr. i Wsch. jest od dłuższego czasu przedmiotem zainteresowania Depatamentu Stanu, który publikuje okresowe sprawozdania na ten temat. Sprawozdania te dotyczą również Polski. Tak więc nie można tu mówić o zaskoczeniu
  15. W tej sytuacji zastanawia i niepokoi fakt, że polscy politycy, niezależnie od opcji politycznej, nie wykazali się i nadal nie wykazują się skutecznym długofalowym działaniem dla ochrony interesu narodowego. O tym świadczy wzrastająca presja polityków USA i Izraela oraz przedstawicieli organizacji żydowskich na Polskę. Same słowa polskich polityków na te bezpardonowe naciski to za mało, bo na pewno uchwalenie ustawy S. 447 to nie mało znaczący epizod, lecz kolejny etap procesu realizowanego wspólnie przez USA i Izrael krok po kroku od dłuższego czasu.
  16. Jeżeli polskie rządy dopuszczają do takiego traktowania Polaków i Polski na formu międzynarodowym, to może oznaczać, że rządzenie suwerennym krajem jest zadaniem przerastającym polską klasą polityczną lub że polska polityka zagraniczna została podporządkowana interesom mającym mało wspólnego z polską racją stanu. Naiwnością byłoby oczekiwanie, że obce państwa będą dbały o interes Polski. Potwierdzeniem tej prawdy jest wymowne milczenie międzynarodowej opinii publicznej, przede wszystkim państw członkowskich UE, w sprawie żydowskich roszczeń dot. mienia bezdziedzicznego, mimo, że są one bezprawne i moralnie co najmniej wątpliwe, oraz wspierających je działań Kongresu i Prezydenta USA, chociaż w innych sprawach nie wahają się ich krytykować.

Czy i co może zrobić Polska i Polacy

Flagi Polskie
Kto kontroluje przeszłość, ten ma władzę nad przyszłością, kto kontroluje teraźniejszość, w tego rękach jest przeszłość.
{George Orwell, 1903-1950}
Przyszłość należy do tych, którzy wierzą w prawdziwość swoich marzeń.
{Eleonora Roosvelt, 1741-1794}
Przyszłość zaczyna się dzisiaj, nie jutro.
{św. Jan Paweł II, 1920-2005}
Jestem wyznawcą zasady, że ten, kto nie szanuje i ceni swej przeszłości,
nie jest godzien szacunku teraźniejszości ani prawa do przyszłości.
{Józef Piłsudski, 1867-1935}

Powyższe cytaty, zwłaszcza pierwszy z powieści George'a Orwella pt. „Rok 1984”, pasują doskonale do postępowania Żydów, którzy nauczyli się kontrolować przeszłość i terażniejszość. Niestety nie można tego samego powiedzieć ani o politykach w PRL-u, ani Polski po 1989 roku. W praktyce kontrola przeszłości i teraźniejszości jest zadaniem dla ambitnych i wytrwałych ludzi z wyobraźnią i wiedzą. Aby zdobyć władzę nad przyszłością trzeba wykonać dziesiątki, o ile nie setki małych kroków służących zaplanowanemu celowi. Potrzeba na to czasu, tym dłuższego, im ważniejszy cel. Nie ma tu miejsca na improwizację, ani na dyletantyzm, ani na lenistwo.

Do zasobów, którym dysponują państwa i społeczeństwa należą: czas, jedność wewnętrzna, jakość klasy politycznej, relacje ze światem zewnętrznym (opinia publiczna, nastawienie polityków, przywódców organizacji politycznych, gospodarczych i społecznych). Czas miniony jest czasem straconym, gdy nie wykorzystano go do stworzenia zasobów potrzebnych do realizacji żywotnych narodowych i państwowych interesów, budowy jedności narodowej, elity politycznej oraz pozycji międzynarodowej.

Pojawienie się ustawy S. 447 ujawniło, że polscy politycy nie wykorzystali czasu, który upłynął na działania służące dobrze rozumianej polskiej racji stanu. W przeciwnym razie, dzięki przemyślanym i skutecznym działaniom polskich polityków oraz polskiej dyplomacji, nie doszłoby do zastniałej sytuacji. Żądania środowisk żydowskich oraz wspierająca je ustawa jest już faktem, wynikiem długiego procesu przygotowawczego, polegającego na zarządzaniu historią holokaustu. Do istotnych skutków tego procesu należy zaliczyć opracowanie bardzo skutecznej metody oddziaływania na polityków i osoby opiniotwórcze, a za ich pośrednictwem oraz pomocą mediów - na całe społeczeństwa.

Jakimi zasobami dysponujemy dzisiaj jako Naród i Państwo? Społeczeństwo polskie nie jest zgodne co do narodowych imponderabiliów, partie polityczne nie są w stanie porozumieć się co do polskiej racji stanu, pozycja polska na arenie międzynarodowej nieodpowiada deklaracjom polityków, rozdarcie polityczne destabilizuje społeczeństwo, które jako całość nie wykazuje wystarczającej dbałości o dobro wspólne, warunkujące dobro indywidualne. Wygląda na to, że dla jednych partii politycznych interes partyjny jest ważniejszy niż interes narodowy czy państwowy, a innym nie starcza wiary w możliwość prowadzenia samodzielnej polityki zagranicznej. Niewykluczone, że przyczyną tego jest nadreprezentacja Żydów w organach władzy. Okres po 1989 roku wydaje się być czasem niespełnionych oczekiwań Polaków oraz tylko częściowo wykorzystanych szans. Wskutek zaniedbań w ochronie polskiego interesu narodowego przez te lata, Polska jest zmuszona do działania reaktywnego, zamiast aktywnego.

Drugą składową czasu, obok przeszłości, jest przyszłość, o której św. Jan Paweł II powiedział, że zaczyna się dzisiaj. Ta prawda ma fundamentalne znaczenie w tej historii z roszczeniami żydowskimi wspieranymi amerykańską ustawą S. 447. Od tego co zostanie zrobione dzisiaj zależy przyszłość, tj. istnienie Polaków jako narodu oraz Polski jako suwerennego. Zmarnowanie czasu przeszłego zaostrza wymagania wobec rozwiązania problemu, przed którym stoi Polska. Wobec braku czasu na działania rozłożone w czasie oraz niepewności co do prawdziwych intencji polityków społeczeństwo musi potraktować poważnie klasyczną definicję demokracji jako "formy rządów, w której władzę sprawuje lud bezpośrednio lub przez swoich przedstawicieli" i przekazać jednoznacznie i zdecydowanie swoją wolę politykom, aby podjęli skuteczne działania zgodne z polską racją stanu.

Aby wola społeczeństwa była wiążąca dla polityków, społeczeństwo musi być zjednoczone wokół dobra wspólnego, jakim jest wolność osobista i narodowa oraz niepodległość Polski i gotowe do obrony swoich przekonań. Ta determinacja społeczeństwa jest niezbędna do tego, aby politycy odważyli się podjąć niezbędne działania lub zostali zmuszeni do niego. Czy te wymagania są realistyczne?

Wydarzenia ostatnich czterech lat pokazały, że obywatelska troska o państwo, społeczna aktywność i determinacja w świadomym i mądrym działaniu mają moc sprawczą. Dzięki tym cechom możemy zmieniać się sami, zmieniać Polskę oraz wpływać na nasze otoczenie. Nauczyliśmy się, że istnieją więzi między Polakami w kraju i za granicą, które pozwalają nam jednoczyć się w sprawach ważnych i mówić jednym głosem.notka Zobaczyliśmy też, że nie jesteśmy bezradni wobec milczenia lub mówienia półprawdy przez polityków i mediów głownego nurtu, w publiznych, dzięki mądrości, świadomości i odwadze obywatelskiej członków prawdziwej polskiej elity.notka

Nie stać nas teraz na jałowe spory, trzeba zdobyć się na zbudowanie jedności społeczeństwa w obliczu poważnego zagrożenia bytu Narodu i Państwa oraz udzielenie solidarnego poparcia tym politykom i partiom, które jasno zadeklarują publicznie swoje oddanie sprawie narodowej tak długo, jak długo będą w praktyce realizować skutecznie swoje zobowiązanie. Polska może być państwem poważnym, a Polacy narodem godnym szacunku na arenie międzynarodowej.

Wyślij komentarz:koperta