Pierwsza w dziejach polskiej kultury dwutomowa Encyklopedia Filozofii Polskiej obejmuje okres formowania się filozofii począwszy od XIII w. aż po czasy współczesne. Ukazuje osoby, problemy i szkoły odsłaniając bogactwo dorobku polskiej filozofii. Encyklopedia ta poświadcza, że w większości dziedzin filozofii, a także w ramach nauk pomocniczych filozofii, polscy myśliciele osiągnęli wartościowe i oryginalne wyniki. Dotyczy to zarówno logiki, jak i metodologii, filozofii prawa, jak i polityki, etyki i estetyki, metafizyki i antropologii, filozofii kultury i filozofii przyrody, czy filozofii Boga i religii. Encyklopedia prezentuje oryginalne teorie, które zostały opracowane przez polskich myślicieli, takie jak np. z teorii logiki i matematyki - notacja polska, systemy logik, logika norm, z etyki - etyka niezależna, personalizm etyczny, z metafizyki i antropologii - metafizyka realistyczna, personalizm metafizyczny, analogia transcedentalna, z historii filozofii - edycje tekstów filozoficznych, z filozofii prawa i polityki - teoria polityki, cywilizacji, solidarności, praw człowieka i praw narodów.

Encyklopedia jest adresowana do szerokiego kręgu czytelników. Filozofia jest bowiem podstawą humanistycznego wykształcenia i myślenia. W sposób szczególny Encyklopedia przeznaczona jest dla polskich środowisk naukowych i filozoficznych oraz dla szkół gimnazjalnych i liceów, jako pomoc w studiowaniu, rozwijaniu i pogłębianiu polskiej kultury humanistycznej. Encyklopedia jest także promocją rodzimej tradycji filozoficzno-humanistycznej oraz świadectwem jej bogactwa i doniosłości.

Słownik-przewodnik filozoficzny ukazuje w sposób bardzo syntetyczny całe bogactwo dziedzictwa filozofii świata, oraz służy jako przewodnik po świecie osób, problemów, szkół i nurtów tworzących dzieje filozofii. Informacje zamieszczone w biogramach są bardzo zwięzłe, to samo dotyczy haseł problemowych, w których ograniczono się tylko do podania definicji, stanowiącej podstawę rozumienia danego problemu.

Ponadto w Słowniku-przewodniku zamieszczono podstawowe filozoficzne terminy techniczne, takie jak: arabskie, chińskie, greckie, japońskie, łacińskie, sanskryckie czy palijskie, charakterystyczne dla różnych kręgów i tradycji filozoficznych, których znajomość ułatwi rozumienie czytanych i studiowanych tekstów. Słowniki terminów zostały opracowane w wersji dwustronnej (np.: grecko–polski i polsko–grecki), zaś w przypadku filozofii wschodnich w wersji polsko–chińsko-japońsko-sanskrycko-palijskiej sporządzono łączny słownik tych terminów, celem ułatwienia Czytelnikowi porównywania ich znaczenia i wzajemnego uwarunkowania, a także i pochodności.

To co stanowi o novum Słownika-przewodnika w stosunku do innych słowników to zamieszczenie pod krótkimi hasłami informacji o całościowych i szerokich opracowaniach danego biogramu filozofa czy problemu, przeglądu lub szkoły, które może Czytelnik spotkać w polskich encyklopediach, kompendiach, leksykonach czy słownikach bibliograficznych. Dzięki temu Czytelnik, mając dostęp do różnorodnych opracowań tego samego zagadnienia, otrzymuje niejako klucz do zdobycia szerokiej i zobiektywizowanej wiedzy na temat danego zagadnienia.

Mamy nadzieję, że ten zamysł znajdzie uznanie wśród filozofów i humanistów, tak studentów, jak i nauczycieli oraz badaczy korzystających ze Słownika-przewodnika, i przyczyni się do łatwiejszego i pełniejszego docierania do prawdy, która jest fundamentem poznania mądrościowego.

Panuje powszechne przekonanie, że francuskich filozofów osiemnastowiecznych popychała do działania wielka troska o bliźnich – zarówno współziomków, jak i braci-ludzi bez względu na ich narodowość. Ten stan ducha i umysłu, przysparzający im chwały, doskonale współgrał z ideałami tolerancji, równości i wolności, które z uporem umieli promować i uświetniać, co również wobec nich budzi podziw. Właśnie w takim świetle zazwyczaj ukazują ich podręczniki na wszystkich poziomach nauczania, tematy maturalne, retoryka socjo-polityczna i wszystko, co we Francji sprzyja kształtowaniu opinii społecznej. Czy tak rzeczywiście było?

O Wolterze i Oświeceniu - recenzja książki "Wolter niepoznany", prof. Grzegorz Kucharczyk

Przemiany/II

— Drodzy państwo — mówił dalej Łoski, nie zniechęcony przerywaniami — czy nie sądzicie, że byłoby to ciekawe, pouczające, a może nawet i zabawne, gdyby każdy z nas, jak jesteśmy, szczerze odpowiedział: czem pragnie zostać w dalszem życiu?...
(...)
  — ...i co w przyszłości chciałby zrobić dla naszego kraju?…
(...)

 — Zaczynam spowiedź — rzekł Łoski, podnosząc i opuszczając obie ręce. — Muszę się państwu przyznać do bardzo ambitnych zamiarów. Naprzód, chciałbym być doskonałym nauczycielem. Powtóre, pragnąłbym, ażeby choć jeden z moich uczniów pozyskał tytuł wielkiego człowieka w jakiejkolwiek dziedzinie pracy.
(...)
— Moi państwo, nie przerywajcie mi, przynajmniej w tej chwili! — upomniał ich Łoski. — Po trzecie zaś, na pytanie: co chciałbym zrobić dla kraju? — odpowiem krótko: chciałbym stworzyć dobrą szkołę, ale taką, jakiej jeszcze nie było na świecie. Szkołę, która nietylko rozwijałaby umysły, ale także siły fizyczne, energję moralną i szlachetne uczucia. Muszę jednak dodać, że skwitowałbym z osobistych ambicyj, gdybym mógł doczekać szkół polskich i wogóle całego systemu edukacyjnego polskiego.
(...)

— A teraz niech nam lepiej ksiądz proboszcz powie, czego chciałby dla siebie i narodu?
 — Ja? — rzekł kleryk, rumieniąc się. — Ja niewiele mam do powiedzenia. Narodowi życzę, aby wrócił do Boga i odzyskał łaskę boską, bez której nie będzie ani szkół polskich, ani wielkich ludzi.
(...)

— Ale gdyby tak panna Krystyna?...
 — Cóż ja powiem?... Jakie ja mogę mieć zamiary?... Byłabym szczęśliwa, gdyby wszyscy członkowie naszego narodu kochali się i pomagali sobie wzajemnie, ażeby byli solidarni, ponieważ jedność tworzy siłę, której my dziś nie posiadamy.
 — A sama czem pani chce być?
 — Chciałabym mieć tyle środków, ażebym mogła lud uczyć darmo. Uczyć solidarności.
 — A czytania, pisania, rachunków to już nie? — zapytał kleryk.
 — To rozumie się samo przez się.
(...)

— Taki tu hałas, taki zamęt, taki nieporządek, że, daję słowo, zapomniałem o najważniejszem zwierzeniu. Naturalnie, prosimy pana Permskiego.
 — Ja będę całkiem szczery, nie tak jak panna Paulina — rzekł Permski. — Wszystkim narodom, a więc i waszemu i mojemu życzę: wolności, równości i braterstwa. A dla osiągnięcia tych celów chciałbym przyczynić się jak najmocniej, choćby oddając własną głowę.

Książka stanowi uzupełnienie słynnych "Dziejów Polski" Feliksa Konecznego. Obejmuje okres od momentu wybuchu Wielkiej Wojny, która odmieniła mapę Europy i przyniosła Polsce niepodległość, do roku 2022, który dobitnie pokazał, że historia wcale się nie skończyła, a wręcz przeciwnie – właśnie zaczyna przyśpieszać.

Geohistoria Stefana Ciska przybliża historię Polski w kontekście geograficznym. Przedstawia zmiany granic państwa polskiego na obszarach poszczególnych krain historycznych na przestrzeni 1000 lat. W wiekach wcześniejszych, kiedy nie stawiano jeszcze słupów granicznych, przynależność terytorialna nie miała takiego znaczenia jak obecnie. Społeczności utożsamiały się raczej z ziemią, obszarem, na którym żyły, bądź z warstwą społeczną, do której należały. Pojęcie narodu było wówczas abstrakcyjne.

W pełni ukształtowane narody pojawiły się dopiero w dwóch ostatnich stuleciach. Autor w interesujący sposób opowiada o tym, jak zabiegi militarne czy dynastyczne oraz uwarunkowania polityczne wpływały na przebieg granic w poszczególnych okresach historycznych i pod rządami kolejnych polskich władców. Każdy z rozdziałów został zilustrowany mapą historyczną.

To naprawdę obowiązkowa lektura dla Europejczyków: zachodnich i wschodnich, chrześcijan i niechrześcijan, polityków i tych z awersją do polityki, profesorów i studentów, przedsiębiorców oraz artystów - dla wszystkich.
Jest to książka pasjonująca. Jej autor, profesor New York University, z wielką erudycją łączy opis współczesnych kontrowersji dotyczących duchowych korzeni Europy z ukazaniem ich historycznych źródeł i zarysowaniem płynących z nich konsekwencji dla przyszłości naszego kontynentu.
Jest to książka odważna. Profesor Weiler, amerykański ortodoksyjny Żyd, nie obawia się głośno powiedzieć tego, o czym europejskie środowiska akademickie wolą milczeć, a co politycy i media chcą pomijać.
Jest to książka polemiczna, a zarazem bezstronna i niesłychanie uczciwa. Autor posługuje się racjonalną i udokumentowaną faktami argumentacją, stroni od wszelkiej ideologii i z szacunkiem rozważa różne punkty widzenia, także stanowisko swych adwersarzy.
Zarazem - co przy takim temacie jest niesłychanie trudne do osiągnięcia - jest to książka napisana lekko, z elementem autoironii i poczuciem humoru.

Dlaczego powieść "Dziedzictwo" czekała kilkadziesiąt lat na kolejne wydanie? Dlaczego Dmowski napisał tę powieść? Przed czym chciał czytelników, zwłaszcza młodych przestrzec?
Czytelnik znajdzie odpowiedzi na te pytania. W powieści poruszony został, ciągle aktualny problem celów oraz sposobów działania masonerii, która wznowiła działalność w Polsce. Oprócz lóż masońskich, podjęły legalną działalność także organizacje paramasońskie jak kluby Rotary, YMCA, różokrzyżowcy. Wychodzą czasopisma i książki popularyzujące idee masonerii. W tym kontekście warto sięgnąć po tę książkę.

Myślą przewodnią tych tak wielu esejów, odnoszących się do tak wielu różnych spraw, jest poszukiwanie harmonii. W pierwszym rzędzie jest to poszukiwanie wewnętrznej harmonii każdego człowieka. Thibon dostrzega zagrożenia, które niesie ze sobą rozwój cywilizacji. Jego zdaniem współczesny człowiek jest skoncentrowany na doznaniach zmysłowych, zniewolony ideologiami i modami, pogrążony w aktywizmie. Tymczasem jego wnętrze jest zaniedbane i niedoinwestowane: umysł – zagłodzony, a serce – zimne. To wszystko sprawia, że bardzo trudno jest mu być szczęśliwym. Co zatem proponuje autor? Oto jedno z jego licznych wezwań:

„Celem moich starań jest także to, aby działanie zewnętrzne przynosiło rzeczywiste owoce wewnętrzne. Jest kwestią raczej bezdyskusyjną, że człowiek pochłonięty (cóż za wymowne słowo!) gorączką działania nie ma już wystarczających zasobów wewnętrznych, aby w pełni cieszyć się owocami swoich wysiłków. Ceną za nadmiar posiadania jest anemia bytowania. Często uderzało mnie, jak wielu czempionów dynamizmu i skuteczności okazywało się niezdolnymi do bycia szczęśliwymi”.

Polska stoi obecnie na rozdrożu przed zasadniczym wyborem. Ma przed sobą jedną z dwóch dróg. Może pójść drogą rozcieńczenia elementu rodzimego i polskiego poprzez zmianę struktury narodowościowej, rasowej i religijnej, do czego nieuchronnie prowadzi otwarcie się na masową imigrację. Ale może też pójść inną drogą, uznając za swój priorytet zachowanie tożsamości narodowej (nawet przy znacznym spadku liczby mieszkańców zamieszkujących terytorium Polski) oraz podejmując jednocześnie energiczną pracę nad przyszłym odrodzeniem demograficznym narodu. Niniejsza praca jest ostrzeżeniem przed wyborem tej pierwszej drogi oraz zachętą do niezwłocznego wybrania tej drugiej.

Według szacunków ONZ w roku 2100 ludność Polski liczyć będzie 21 milionów mieszkańców. Ta szokująca prognoza i tak jest optymistyczna w porównaniu z obecnymi tendencjami. Wisząca nad naszymi głowami perspektywa katastrofy rodzi wiele pytań.

Czemu jako społeczeństwo podejmujemy samobójcze decyzje?
Po co promowana jest masowa imigracja oraz jakie są jej realne cele oraz skutki?
Jak migracje oddziałują na rynek pracy?
Jak różnice w poziomie inteligencji wpływają na potencjał asymilacji przybyszów?
Jaki jest najcenniejszy zasób Polski i gdzie leży jej przewaga konkurencyjna?
Dlaczego jednorodność jest największą siłą naszego kraju?

"Francuskie samobójstwo” we Francji biło rekordy sprzedaży: 15 tys. egz. dziennie! Równie silne były napaści na książkę i jej autora; nic dziwnego, skoro wieszczy on schyłek Francji, którego główną przyczyną są/będą kobiety-feministki, ruchy gejowskie i wszystkie inne z nimi spokrewnione oraz muzulmańscy imigranci. Za równie niebezpieczne uznaje mroczne, podziemne wpływy brukselskich technokratów. W książce bez trudu odnajdziemy symptomy zaraźliwej choroby, która toczy dziś także Polskę i całą cywilizację Zachodu.

Pochodzący z Algierii Éric Zemmour do tej pory zajmował się polityką tylko jako autor książek i publicysta (świetny!). Widząc bezsilność, ale i nieudolność polityków prawicy, postanowił sam stanąć do pojedynku o najwyższą władzę. Sięga do wielorakich spustoszeń, które poczyniła najpierw rewolucja francuska z jej złudnymi hasłami oraz z jej okrucieństwem, a dopełniła potem rewolucja seksualna roku 1968 i kolejne błędy polityków. Także tych po prawej stronie, którzy zamiast bronić odwiecznych wartości, woleli dla tzw. świętego spokoju i ze strachu przed mediami ulec marksistowskiej argumentacji.

Chrześcijaństwo zostało wyrugowane z polityki - pisze Zemmour - łapami chrześcijańskich demokratów, którzy już bardzo daleko odeszli od pierwotnych ideałów swojego ugrupowania. Tak stało się we Francji i innych krajach, tak dzieje się również w Unii Europejskiej. A w Polsce? Tekst Zemmoura skłania do refieksji, dlaczego chadecja nie rozwinęła się w kraju, zdawałoby się, do tego szczególnie predestynowanym.

Czy się komuś to podoba, czy nie, Zachód to od przeszło tysiąca lat także my. Zapoznajmy się więc z wielkimi zagrożeniami, póki jeszcze można (chyba) przeciwdziałać im kartką wyborczą. Aby dokonać właściwego wyboru, trzeba mieć mocne rozeznanie, kto jest kim i za czym naprawdę optuje - Éric Zemmour bardzo nam w tym pomaga.

"Jestem zachwycony krajami Europy Środkowej i Wschodniej, które bronią swojej kultury, cywilizacji i tradycji. Ich opór wobec naszej, zachodniej propagandy i obrona koncepcji narodu suwerennego i zakorzenionego w historii są godne podziwu. Narody Europy Środkowej i Wschodniej nie występują przeciw Europie, jak czasem francuscy komentatorzy polityczni raczą uważać. Stają one natomiast naprzeciw tego, co chcemy bezrefleksyjnie narzucić w imię enigmatycznych wartości europejskich. Paradoksalnie to nie my bronimy Europy, tylko oni. Ponieważ Europa to oni; nie my, którzyśmy Europę zdradzili i zapomnieli, czym była i być powinna" - pisze Éric Zemmour.

Jego opowieść o drodze, jaką przeszła w ostatnich kilkunastu latach Francja - francuskie uniwersytety, media, biznes, wydawnictwa, muzea, teatry, wreszcie polityka i życie intelektualne - to opowieść o walce, jaką prowadzili progresywiści starając się zniszczyć tradycyjny model społeczny. O tym, która z tych sił zwycięży, zadecydują najbliższe miesiące - przekonuje Éric Zemmour.

"Francja nie powiedziała ostatniego słowa"

Polskie cytaty z książki

Szokujący bestseller - recenzja Beaty Igielskiej książki "Przedziwna śmierć Europy" Douglasa Murraya

„Przedziwna śmierć Europy” to jedna z najgłośniejszych ostatnio książek na kontynencie. Na jej popularność na pewno wpłynęły tematyka związana z imigrantami, rzetelna argumentacja oraz błyskotliwy styl.

Douglas Murray jest znanym z bezkompromisowości dziennikarzem i komentatorem politycznym. Jego sławę w rodzinnej Wielkiej Brytanii i na świecie ugruntowały jednak przede wszystkim bestsellerowe książki. Ich tematyka jest związana ze współczesnymi problemami politycznymi, społecznymi i kulturowymi.

Ostatnio wydana również w Polsce "Przedziwna śmierć Europy" od początku wzbudza duże kontrowersje, gdyż autor poświęcił ją gorącemu problemowi zalewającej kontynent fali nielegalnych islamskich imigrantów.

Murray już pierwszym zdaniem ("Europa popełnia samobójstwo") robi na czytelnikach ogromne wrażenie. Można nawet powiedzieć, że szokuje. Nie ucieka się jednak do tanich chwytów i typowych dla polityków populistycznych haseł.
Wszystkie stwierdzenia, teorie i prognozy autor popiera rzetelnymi argumentami, wśród których znaleźć można wyniki badań, udokumentowane opisy konkretnych zdarzeń, relacje świadków, do których pisarz dotarł osobiście oraz historyczne fakty z bliskiej i odległej przeszłości.

Przede wszystkim zaznaczyć należy, że od początku Murray wyraźnie odróżnia politycznych uchodźców od imigrantów zarobkowych i tych, którzy po prostu spodziewają się znaleźć w Europie życie łatwiejsze, bardziej opłacalne, bo oparte na przykład na pomocy socjalnej.
Z jego książki wyraźnie wynika, że każdy uchodźca jest imigrantem, lecz nie każdy imigrant jest uchodźcą, o czym warto pamiętać, by nie dawać się ponieść emocjom.

Murray zwraca uwagę na problemy, o których Europa wie od dawna, lecz o których wciąż mówi się mało albo w zawoalowany sposób. Politycy i komentatorzy nie chcą być posądzeni o brak poprawności politycznej czy o rasizm, dlatego do kwestii imigrantów odnoszą się z dystansem i niechętnie.
Autor książki natomiast mówi wprost, że Europie grozi w najbliższych dekadach islamizacja. Już teraz co dziesiąty mieszkaniec Francji jest muzułmaninem, a prognozy zapowiadają, że w latach pięćdziesiątych naszego wieku w wielu zachodnich krajach wyznawcy islamu mogą stanowić połowę, a nawet większość. Wpływa na to bardzo duży przyrost naturalny w ich rodzinach oraz ciągły napływ nowych imigrantów.

Oczywiście, co zaznacza Murray, nie każdy muzułmanin jest terrorystą, ale większość zamachowców ostatnich dekad to właśnie islamscy imigranci lub ich potomkowie, którzy – mimo że wychowali się w Europie – wcale się z nią nie identyfikują.
Autor wskazuje na wielkie różnice kulturowe, które sprawiają, że wyznawcy islamu nie chcą zaakceptować europejskiej cywilizacji. Chętnie korzystają z tych jej zdobyczy, które związane są z rozwojem technicznym, lecz zdecydowanie odrzucają normy społeczne, co jest szczególnie widoczne w stosunku do kobiet.

W tej ostatniej kwestii Murray podejmuje temat, o którym rzadko można usłyszeć w mediach. To nie tylko restrykcyjne i przedmiotowe traktowanie własnych żon, córek, sióstr, ale także niedopuszczalne zachowania wobec białych mieszkanek Europy.
Autor podaje wiele przykładów przemocy seksualnej wobec nich, które od lat są tuszowane i mówi się o nich głośno jedynie wówczas, gdy dojdzie do zdarzeń na tak wielką skalę, jak to miało miejsce podczas zabaw sylwestrowych w Kolonii w 2015 roku. Jak się później okazało, do podobnych skandali doszło wówczas także w innych miastach Europy, a ofiarami molestowania i gwałtów padło kilka tysięcy dziewcząt i kobiet. Prawdę o tych przerażających wydarzeniach ujawniły najpierw… media społecznościowe, a dopiero potem informacje przedostały się do prasy, radia i telewizji. W wielu przypadkach policjanci i politycy próbowali marginalizować, a nawet wyciszać zajścia, nazywając je incydentami.

Murray pisze też sporo o przemocy w ośrodkach i obozach dla imigrantów. Często zdarza się, że właściwą władzę sprawują w nich gangi, które dopuszczają się wszystkich możliwych przestępstw, przede wszystkim gwałtów, nawet na dzieciach, oraz zmuszania do prostytucji.
To z kolei temat niewygodny także dla organizacji prowadzących ośrodki, gdyż obnaża ich bezradność i niekompetencje.

Podobnych, szokujących i przerażających przykładów jest wiele. W Szwecji od lat tajemnicą poliszynela jest wyjeżdżanie przez policję i karetki ratunkowe do islamskich dzielnic w asyście policji, która ochrania udzielające pomocy służby i ich pojazdy.
O tym, że niebezpiecznie jest zapuszczać się w takie miejsca nawet w biały dzień wiedzą wszyscy mieszkańcy Europy Zachodniej. Informacje o tym częściej pojawiają się w literaturze niż w mediach i wypowiedziach polityków.
Ci ostatni problemem imigracji zajmują się przede wszystkim przed wyborami, naginając swoje programy do oczekiwań wyborców, ale ostrożnie, enigmatycznie, unikając konkretnych propozycji i obietnic, w myśl przysłowia "Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek".

Problematyka podejmowana przez Murraya jest tak bogata i wielostronna, że trudno wspomnieć o wszystkich najważniejszych zagadnieniach.
By je poznać, najlepiej po prostu przeczytać jego książkę. Warto to zrobić, gdyż napisana jest ona z ogromnym znawstwem tematu, w sposób erudycyjny, błyskotliwy i przekonujący.
Największą jej zaletą jest odwaga i bezpośredniość autora, który nie boi się trudnych tematów, ale pisze o nich z klasą, nikogo nie obrażając i przywołując wiele logicznych argumentów oraz kontekstów historycznych, kulturowych i politycznych.

"Przedziwna śmierć Europy" zmusza do myślenia i nie pozwala przejść obok siebie obojętnie. Powinna to być lektura obowiązkowa dla każdego polityka, historyka, nauczyciela, dziennikarza, publicysty i komentatora politycznego.

CZYM JEST „ENCYKLOPEDIA ANTYKULTURY"? (fragment Wstępu)
"Encyklopedia Antykultury" to interdyscyplinarny projekt popularnonaukowy, którego celem jest dostarczenie społeczeństwu rzetelnej wiedzy na temat rzeczywistości, w tym współczesnych zagrożeń ideologicznych. Tytułowa „antykultura" to termin związany z marksizmem - ideologią, która wbrew wyobrażeniu panującemu wśród opinii publicznej nie umarła wraz z upadkiem Związku Sowieckiego. W przeświadczeniu autorów niniejszej publikacji istniała głęboka potrzeba zapoczątkowania nowych studiów nad ideologią marksistowską, a zwłaszcza jej współczesną odmianą, czyli neo-marksizmem, który określa się również mianem marksizmu kulturowego bądź antykulturowego. Dzięki tym staraniom miałoby dojść do rewizji dotychczasowego podejścia do tego zagadnienia i docelowo - ukształtowania odrębnego nurtu badawczego. Spojrzenie na ideologię marksistowską jako na podstawę dużo szerszego zjawiska antykultury stanowi pewne novum w świecie akademickim.
Omawiane pojęcie antykultury obejmuje zarówno wytwory neo-marksizmu, jak i skutki fundamentalnych założeń samej ideologii. W tym ujęciu istotą marksizmu jest jego antykulturowy charakter prowadzący do zniszczenia nie tylko tradycyjnych kultur, ale przede wszystkim samego mechanizmu kultury, który kształtuje się w człowieku w procesie wychowania i edukacji. Bezpośrednią konsekwencją rozpowszechniania się antykulturowych wzorców jest zanik chęci oraz motywacji do pracy czy szerzej rozwoju, a także tożsamości i więzów społecznych.

Co tak naprawdę leży u podstaw współczesnych ideologii? Czym jest ideologia antykultury? Co tak naprawdę leży u podstaw współczesnych ideologii? Jak działa w praktyce stara rzymska maksyma dziel i rządź? Jaki jest prawdziwy cel rewolucji seksualnej? Jak manipulują nami media i wielkie koncerny technologiczne? Czy nasza wolność jest zagrożona? Czy mamy do czynienia z projektem nowego człowieka? Dokąd zaprowadzi nas współczesna rewolucja technologiczna?

Nieplanowane
Abby Johnson robiła zawrotną karierę. Miała wysokie stanowisko i bardzo dobrą pensję. I pracę inną niż wszystkie. Na co dzień zajmowała się aborcją.
Co takiego wydarzyło się w życiu Abby, że po pięciu latach pracy na stanowisku dyrektora w klinice Planned Parenthood opuściła swoje stanowisko?
Co tak bardzo przeraziło ją, że przeszła na drugą stronę i dzisiaj walczy o życie nienarodzonych? Z jakimi praktykami miała do czynienia?
Poznaj autentyczną historię kobiety, która wyszła z samego jądra ciemności.
Myślisz, że wiesz wszystko na temat przemysłu aborcyjnego? Oto przerażająca prawda, której nie dowiesz się z innych książek, prasy czy portali internetowych.

Dłoń Boga
W swojej wstrząsającej biografii Nathanson, kiedyś zagorzały zwolennik aborcji, dyrektor największej kliniki aborcyjnej w Nowym Jorku, opowiada o przyczynach, które wpłynęły na jego zmianę w zdecydowanego obrońcę życia i doprowadziły do katolicyzmu.

Celem sporządzenia niniejszego opracowania Wstęp, str. 14-16 jest więc szeroki, szczegółowy i systematyczny przegląd dotychczasowych badań naukowych dotyczących zjawiska homoseksualizmu (głównie z punktu widzenia psychologii, ale także wielu innych nauk), a dopiero na tej bazie uporządkowanie i analiza dowodów naukowych na poparcie konkurencyjnych hipotez odnoszących się do tego, czym jest homoseksualizm i jak powstaje. Stopniowo wnikliwie sprawdzałam więc i weryfikowałam dowody na to, czy homoseksualizm jest/nie jest inną, zdrową orientacją seksualną. Samo usystematyzowanie badań umożliwiło znalezienie sprzeczności w niektórych założeniach teoretycznych, luk w dorobku naukowym, błędów interpretacyjnych, uzyskaniu dodatkowych danych, które nie stanowiły głównego celu niektórych badań, ale znacznie poszerzają zakres wiedzy o zjawisku homoseksualizmu i układają się we wspólne wątki. Śledząc kolejne obszary, znalazłam niekiedy badania o przełomowym znaczeniu w danej, węższej dziedzinie lub zupełnie nowe i szerzej nieznane. Na tej podstawie mogłam w jednym z ostatnich rozdziałów przedstawić wreszcie uzupełnioną i bardziej kompleksową teorię homoseksualizmu (za punkt wyjścia nie przyjęłam założeń teoretycznych, lecz wyłaniający się stopniowo empiryczny obraz). Opracowałam także listę białych plam i ograniczeń w dalszych poszukiwaniach badawczych. Dołożyłam starań. aby niniejsze opracowanie było nie tylko wielostronne, ale i interdyscyplinarne: od historii i statystyki, poprzez prawo, genezę, kwestie medyczne, terapie, zjawiska społeczne, aż po listę organizacji pomocowych czy porady dla profesjonalistów i nieprofesjonalistów. Dziś mogę już powiedzieć, że homoseksualizm jest o wiele bardziej złożonym i wielowymiarowym zjawiskiem niż inne, znane dotąd psychologii (proszę mi więc wybaczyć obszerność tej książki, która wynika także z przyjętej metodologii).

Układ książki został skomponowany z podziałem na trzy części. Część 1 – zawiera podstawowe fakty i liczby dotyczące homoseksualizmu, a także opis objawów, katalog możliwych przyczyn, omawia terapię. Część 2 – przedstawia ważne i wzbudzające kontrowersje kwestie społeczne, jak: homoseksualne rodzicielstwo, zmiany prawne, strategię działań ruchu LGBTQ, a także podejście do homoseksualizmu w kulturze judeo-chrześcijańskiej, na której oparta jest nasza cywilizacja jak i kontrowersje, które wzbudza rewolucja seksualna. Część 3 – to zmierzenie się z dotychczasową koncepcją teoretyczną homoseksualizmu, zwłaszcza w świetle poszerzonej definicji orientacji seksualnej. Tu Czytelnik znajdzie wreszcie odpowiedź, czym prawdopodobnie jest homoseksualizm.

(…) Książka powstawała z przerwami około 5 lat. (…) Wierzę, że Prawda jest zawsze tylko jedna, czasem tylko widziana zbyt wycinkowo i niedokładnie, ale zawsze warto jej szukać. Oczywiście, na temat homoseksualizmu nie wiem wszystkiego, ale mam poczucie, że już dość dużo. Zapraszam do lektury i polemiki, zdecydowanie bowiem wokół homoseksualizmu brakuje otwartej naukowej dyskusji, a za dużo jest emocjonalnych sporów. Książkę publikuję pod pseudonimem.

Tragiczne losy dzieci, którym zmieniono płeć

Nowy przedmiot Historia i Teraźniejszość wymaga także nowego podejścia do podręcznika. Autor – wybitny badacz, historyk i ekonomista, człowiek bardzo aktywny społecznie – postawił na narracyjność. W połączeniu z atrakcyjnym stylem pisania powinno przynieść to istotny efekt dydaktyczny, pobudza bowiem ciekawość czytelnika - ucznia. Samo przeczytanie tej książki spowoduje przyswojenie i zapamiętanie części zjawisk oraz tendencji występujących w najnowszej historii Polski oraz świata. Tekst został wsparty prawie pół tysiącem świetnie dobranych ilustracji, w większości unikatowych, tworzących równoległą narrację i niosących także wielką porcję wiedzy.

Absolutną nowością są zastosowane w podręczniku specjalne znaki graficzne, QR-kody, które pozwalają przy pomocy zwykłego smartfonu zagłębić się w dodatkową lekturę źródłową lub obejrzeć projekcję unikatowych materiałów archiwalnych. QR-kodów jest łącznie 39. Można dzięki nim posłuchać np. słów św. Jana Pawła II, Winstona Churchilla, Johna Kennedy’ego, uczestniczyć w konferencji w Poczdamie, w wydarzeniach marcowych albo przeczytać oryginał Listu 34 czy Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Na początku każdego rozdziału zamontowana jest do odsłuchania i obejrzenia kilkuminutowa wypowiedź Autora, którą należy traktować jako dodatek dla zainteresowanych. QR-kody nie zastępują ani nie uzupełniają treści podręcznika.

Połączenie tekstu ubarwionego cytatami, a nawet anegdotami, ciekawych ilustracji i QR-kodów czyni podręcznik niezwykle atrakcyjnym. Historia w takim wydaniu nie może być nudna. Spełnia swój cel zawarty już w starożytnej maksymie, że jest nauczycielką życia.

Zarówno nowy przedmiot, jak i niniejszy podręcznik obejmują również część zagadnień dawnego przedmiotu Wiedza o Społeczeństwie. Zostały one wplecione w narrację historyczną i nie są pozbawione głębszych refleksji. Przekaz natury politologicznej, socjologicznej czy filozoficznej w kontekście konkretnych zdarzeń powoduje większą przyswajalność zagadnień teoretycznych. Czytelnik - uczeń powinien po tej lekturze zrozumieć, że życie społeczne oraz polityczne nie może być pozbawione wymiaru moralnego. Mało tego, wymiar ten jest najważniejszy.

Drugi tom podręcznika obejmie lata 1980–2015.

Dojście do władzy Władimira, objęcie w 1999 roku urzędu prezydenta Rosji przez byłego podpułkownika KGB, było silnym sygnałem, że kraj ten oddala się od demokracji. Mimo to w kolejnych latach – kiedy Ameryka i inne czołowe mocarstwa świata nie przestawały mu ustępować – Putin stał się nie tylko dyktatorem we własnej ojczyźnie, lecz zagrożeniem na scenie międzynarodowej.
Dysponując potężnymi zasobami i arsenałem jądrowym, Putin jest kluczową postacią prowadzonego w krajach ataku na wolność polityczną i porządek współczesnego świata. Dla Garriego Kasparowa to żadne nowiny. Od ponad dekady głośno wyraża krytyczne opinie pod adresem Putina, a nawet poprowadził prodemokratyczną opozycję wobec niego podczas farsy, jaką były wybory prezydenckie w 2008 roku. Jednak kolejne lata, podczas których Kasparow widział, jak jego przewidywania co do zamiarów Putina spełniają się niczym przepowiednie Kasandry, przekonały go, że prawda jest jeszcze mroczniejsza: Rosja Putina, tak jak ISIS i Al-Kaida, znajduje własne samookreślenie w opozycji wobec wolnych państw świata. W miarę jak Putin stawał się coraz potężniejszy, zagrożenie, jakie stwarza, zmieniło charakter z lokalnego na regionalny, a wreszcie na globalny. W swojej alarmującej książce Kasparow pokazuje, że runięcie Związku Sowieckiego nie było punktem końcowym, a jedynie zmianą pory roku, kiedy zimna wojna stopniała w promieniach nowej wiosny – ale teraz, po latach samozadowolenia i złej oceny sytuacji, znowu przychodzi do nas zima.

U samych korzeni zapaści Zachodu kryje się kryzys kulturowy i tożsamościowy. Zachód już nie wie, kim jest, ponieważ już nie wie i nie chce wiedzieć, kto go ukształtował, kto go utworzył takim, jakim był i takim, jakim jest. Wiele krajów nie zna dzisiaj swojej historii. To paraliżowanie samego siebie w naturalny sposób prowadzi do upadku, który otwiera drogę nowym cywilizacjom barbarzyńskim.

Przeprowadzając tę ambitną refleksję, kardynał Sarah pochyla się nad wszystkimi bez wyjątku kryzysami współczesnego świata i udziela ważnej lekcji duchowej: z drogi swego życia człowiek powinien uczynić doświadczenie wznoszenia duszy i dzięki temu, odchodząc z tego życia, będzie stworzeniem wznioślejszym niż u początków drogi.

Wyznawcy wizji oświeconych Fragment książki mają wybitną zdolność utrzymywania nieskazitelnej reputacji mimo ciągłego formułowania prognoz, które następnie okazują się totalnie chybione. Żadna krytyka się ich nie ima – jakby byli z teflonu. Przykładów jest tu mnóstwo. Grono ewidentnie rozmijających się z prawdą teflonowych proroków obejmuje takie postaci, jak John Kenneth Galbraith i Paul Ehrlich, czy takich instytucjonalnych proroków jak Klub Rzymski i Worldwatch Institute. W każdym przypadku absolutnej pewności, z jaką wygłaszali swe prognozy, odpowiadało absolutne rozminięcie się tych prognoz z rozwojem sytuacji w realnym świecie – i absolutna trwałość ich dobrej reputacji.

Książka Philippe de Villiers to śledztwo historyczno-polityczne na temat prawdziwych fundamentów Unii Europejskiej, które czyta się jak thriller.

Pewnego dnia były minister spraw zagranicznych Francji, który wiedział wszystko o wszystkich, podsunął autorowi niepokojącą myśl: "Filipie, wystarczy, że pociągniesz za nić kłamstwa, a wszystko wyjdzie na jaw."
Wiele lat później Philippe de Villiers, znakomicie obeznany z europejską polityką i dyskretnie wspierany przez wysokich urzędników z Brukseli oraz świat akademicki, postanowił pociągnąć za nić i opisać to, czego się dowiedział.

Poszukiwania prowadził w różnych zakątkach świata - w Stanfordzie, Berlinie, a nawet Moskwie; wszędzie, gdzie można było znaleźć świeżo odtajnione dokumenty. Archiwa przemówiły, świadcząc przeciwko Unii Europejskiej i jej Ojcom Założycielom. Maski opadły, a wraz z nimi prysły zakłamane mity.

Autor konsekwentnie dokumentuje fakty, takie jak apokryficzne wspomnienia, amerykańska agentura, przepływy dolarowe, wyczyszczone życiorysy i skrywane przynależności, a wreszcie - wielkie zdrady. Założyciele Unii Europejskiej pracowali na rzecz obcych interesów, w dodatku doskonale wiedzieli, co robią. Chcieli Europy bez korzeni, bez duszy, bez ciała. Tej, która stoi dziś przed naszymi oczami, każdego dnia coraz bardziej naga.

Z Przedmowy autora Jerzy Chodorowski, „Rodowód ideowy Unii Europejskiej", Dom Wydawniczy "Ostoja", Krzeszowice 2005, str. 7
Przedreferendalna dyskusja na temat wejścia Polski do UE wykazała dobitnie, jak wielką jest w naszym kraju nieznajomość podstawowych zasad, na których została oparta Unia i konsekwencji stąd wynikających. Ignorancję tę przejawiał nie tylko tzw. przeciętny Polak, ale także osoby aspirujące do przywódczej roli w społeczeństwie, a nawet niektórzy hierarchowie elit duchowych Narodu.

Gdy np. wysoki dostojnik - zwolennik kompromisowej wersji chrześcijańskiego modelu zjednoczenia Europy - argumentował, że wejście Polski do Unii nie musi oznaczać utraty suwerenności, ponieważ "nikt nam tej suwerenności nie odbierze, jeśli jej sami nie oddamy", to wykazywał brak podstawowych wiadomości o przedmiocie swej opinii.

Faktem jest bowiem, że Polska nie współtworzyła, nie zakładała Unii Europejskiej, ale jedynie ubiegała się o członkostwo w niej jako w już istniejącym bloku państw o własnym systemie prawnym, którego nikt nie będzie zmieniać na nasze życzenie. Polska mogła go przyjąć lub nie, tzn. przystąpić do Unii lub nie. Nikt jej do tego nie zmuszał, lecz gdy się zdecydowała na wejście, musiała przyjąć cały tzw. acquis communautaire, tzn. dorobek prawny Unii, do którego należy właśnie wymóg rezygnacji nowego członka UE przede wszystkim z własnych uprawnień suwerennych w pewnych dziedzinach i określonych wypadkach na rzecz organów Unii. Następuje to niejako automatycznie przez samo przystąpienie do UE i nie wymaga uroczystego aktu rezygnacji z suwerenności.

Od kilku już lat tak zwane czynniki miarodajne wspomagane przez większość publikatorów starają się oswoić Polaków z myślą, że nie ma alternatywy dla wstąpienia naszego Kraju do Unii Europejskiej. Ta bezprecedensowa, prounijna propaganda nasilająca się z każdym dniem i obejmująca ogół obywateli III Rzeczypospolitej (ze zwróceniem szczególnej uwagi, co oczywiste, na ludzi młodych; w tym wypadku nie powstydzono się zaprząc w rydwan indoktrynacji szkół oraz opanowanych przez euroentuzjastów wyższych uczelni) zdaje się święcić triumfy. Wszak większość odbiorców ulega - świadomie bądź nieświadomie – jej urokom.

Książka jest wyrazem przekonania autora o konieczności obrony państwa narodowego przed nadciągającą nową utopią, tym razem utopią superpaństwa kontynentalnego lub globalnego.

Jeśli zaniechamy krytyki tego rodzaju pomysłów integracyjnych, fatalne ich następstwa zniszczą pokaźną część, jeśli nie całość naszego dziedzictwa cywilizacyjnego i kulturowego, a odpowiedzialność spadnie na pokolenia współczesne schyłkowi naszego stulecia.

Znajomość całej tej – dość skomplikowanej i celowo gmatwanej – problematyki związanej z „ewolucją” [kierowaną] państwa jest w Europie niewielka, a w Polsce prawie zerowa. Na ogół ludzie nie dostrzegają, że przygotowywany jest demontaż państwa narodowego celem stworzenia gruntu pod superpaństwo europejskie, a pojutrze światowe.

Zasłona pozorów jest jeszcze gęsta: orkiestry grają hymny narodowe, na maszty są wciągane flagi narodowe, kompanie honorowe prezentują broń, odbywają się manewry i rewie armii narodowych, przedstawiciele dyplomatyczni są przyjmowani i wysyłani do różnych państw narodowych, ale za tą dekoracją narodową czynione są już przygotowania do istotnych zmian na polityczno-ustrojowej scenie Europy. Przede wszystkim państwa narodowe tracą różne kompetencje na rzecz organizacji międzynarodowych i – co równie ważne – odbywa się intensywne urabianie opinii publicznej, a w pierwszym rzędzie młodzieży w duchu przychylnym i nawet entuzjastycznie przyjaznym dla wszelkiego rodzaju pomysłów i akcji ponadnarodowych....

Z przedmowy prof. Ryszarda Legutki Petr Fiala, „Koniec beztroski. O Europie, demokracji i polityce, jakiej nie chcemy", Ośrodek Myśli Politycznej, Kraków 2016, Przedmowa: Ryszard Legutko, str. 8-10

Fialę w niniejszym tomie poznajemy jako intelektualistę, nie zaś jako polityka. Ale z tekstów widać, że jako intelektualista wolny jest on od typowych wad, które są udziałem zaangażowanej politycznie wschodnioeuropejskiej inteligencji po upadku komunizmu. Fialę formowały, jak sam przyznaje w jednym z zamieszczonych tekstów, kontakty ze środowiskami anglosaskich konserwatystów, którzy jeszcze w czasach starego reżymu wspierali ruch antykomunistyczny w Czechosłowacji. Te kontakty sprawiły, że autor odrzucając komunistyczny totalitaryzm, nie uległ typowym schematom myślowym,jakie przychodziły do nas z Europy Zachodniej i Ameryki, a jakie inteligencja wschodnioeuropejska przyjmowała dość bezrefleksyjnie. Jego formacja, tak jak ją rozumiem, nauczyła go podwójnego dystansu - z jednej strony do kolejnych wariantów komunistycznej ideologii, a z drugiej do lewicowej ortodoksji, jaka zdominowała sferę publiczną i myślenie polityczne na zachodzie.

Jeśli do tego dodamy typową dla tradycji Czech i Moraw zdroworozsądkową ksobność, otrzymamy swoistą formę konserwatyzmu, który w takich czasach jak dzisiejsze, pełnych ideologicznych szaleństw i globalnych planów dla ludzkości, ma niemałą rolę do odegrania. Stąd lektura tekstów Fiali daje miłe uczucie obcowania z umysłem żywym, wrażliwym na doświadczenie, wolnym od ideologii i politycznego sentymentalizmu, dobrze poruszającym się w dzisiejszym świecie. Wiele z tego, co pisze Fiala brzmi dla Polaków znajomo, bo też losy polskie i czeskie po upadku komunizmu przebiegały podobnie i rodziły podobne wyzwania. Na przykład, podobnie brzmią dylematy, przed jakimi stawali czescy konserwatyści. Oni równie, tak jak ich polscy koledzy, przesadnie podkreślali rolę liberalnego wkładu w dzisiejsze myślenie konserwatywne, uważając, że wolny rynek, dyscyplina budżetowa, prywatyzacja oraz inne dobrze znane zabiegi należą do podstawowych wyposażeń każdego konserwatysty wschodnioeuropejskiego, który pragnie wyzwolić swój kraj ze złogów komunizmu. Fiala zrozumiał dość szybko, że cokolwiek dobrego dałoby się powiedzieć o tym liberalnym wkładzie, to daleko nie wyczerpuje on tego, co powinno za konserwatyzm uchodzić w tym miejscu świata i w tym punkcie historii, w jakim się dzisiaj znajdujemy.

Konserwatyzm autor rozumie raczej jako postawę niż jako doktrynę. W takim ujęciu konserwatyzm jest czymś bardziej wymagającym niż socjalizm i liberalizm, które pozwalają swoim wyznawcom chronić się za bezpiecznym parawanem jednoznacznych dyrektyw i jasno sformułowanych doktrynalnych twierdzeń. Postawa konserwatywna wymaga zaś czujnego zaangażowania, dobrego rozpoznania rzeczywistości, a także rozwagi w podejmowaniu decyzji. Szczególnie trudne dylematy stoją przed konserwatystami wschodnioeuropejskimi, których narody miały burzliwą historię i doświadczały nie raz zerwania ciągłości.

Na osobną uwagę zasługują refleksje Fiali na temat Unii Europejskiej i jej obecnych problemów. Autor słusznie zauważa, że Unia jest dzisiaj dla krajów europejskich, w tym może przede wszystkim dla krajów Europy Wschodniej, bardziej problemem niż rozwiązaniem. Ta prawda brzmiąca dla wielu Czechów, Polaków, Węgrów, Słowaków niemal rewolucyjnie, a nawet oburzająco, zaczyna powoli docierać do niektórych bardziej przenikliwych umysłów. Uwagi Fiali na ten temat są nie tylko trafne, ale także otrzeźwiające. Pokazuję one też siłę wyjaśniającą jego postawy konserwatywnej.

Krytyka obecnego sposobu zarządzania Unią i kierunku zmian w niej zachodzących nie jest więc podejmowana z pozycji tradycjonalizmu - którą to postawę Fiala wyraźnie oddziela od konserwatyzmu i z nią się nie utożsamia – lecz poprzez namysł nad realnymi słabościami strukturalnymi Unii, zakrytymi fałszywym i mistyfikującym językiem, jakiego się dziś używa, a także poprzez namysł nad realnymi jej możliwościami. Postawa konserwatywna, która w tym się wyraża, to przedłożenie tego, co realne i realnie możliwe, nad nierealnymi ideologicznymi fantazjami.

W największym skrócie argument brzmiałby następująco: nie ma żadnych podstaw, by poddawać się kolejnym falom federalizacji i centralizacji Unii, ponieważ ta nie ma i mieć nie może narzędzi, które zastąpić by mogły państwa narodowe. Ani system podejmowania decyzji, ani sposób zarządzania, ani legitymacja demokratyczna, ani układ instytucjonalny, ani żadne inne urządzenia tak dobrze funkcjonujące w państwach narodowych i umożliwiające ich stabilność, nie są do przeniesienia na grunt unijny. Próby czynione w tym kierunku skazują przywódców unijnych na mnożenie kolejnych problemów i na brnięcie w kolejne ideologiczne mistyfikacje. Ma też rację Fiala, gdy pisze, że te triumfalistyczne deklaracje i posunięcia władców Unii pokazują drugą stronę Europy, którą jest znużenie i wyczerpanie jej ducha. Biurokratyzacja, ideologizacja, niemoc w rozwiązaniu realnych problemów, na przykład problemu imigracji, trwanie przy tych samych sloganach, w których treść dawno już wypłukało doświadczenie, zanik wszelkich mechanizmów krytycznej autorefleksji, to wszystko skazuje Unię na alienację, a jej przeciwnikom daje coraz skuteczniejsze narzędzia do podważania jej sensu.

Polski czytelnik znajdzie w książce Fiali więcej interesujących wątków. Przede wszystkim jednak znajdzie w niej to, co w pisarstwie politycznym jest najważniejsze: trzeźwe i subtelne analizy, trafne diagnozy i ten osobliwy ton roztropności, jaki charakteryzuje dobrze uformowaną postawę konserwatywną.

Wnioski Przemysław Żurawski vel Grajewski, „Duch pyszny poprzedza upadek”. Rozważania o naturze procesu rozpadu unii", Ośrodek Myśli Politycznej, Kraków 2012, str. 180
Cechą wspólną wszystkich wymienionych błędów jest oderwanie elit decyzyjnych centrum od rzeczywistości.
W ślad za tym idzie zła ocena realiów, przecenianie własnej siły (twardej lub miękkiej) i niedocenianie skali przywiązania słabszych partnerów do ich własnej tożsamości. Zjawisku temu zwykle towarzyszy retoryczne zaklinanie rzeczywistości, oczywiście z racji wielości zachowanych świadectw, znacznie lepiej znane z czasów nam bliższych (Jugosławia, UE) niż z odległych epok.
Wszystkie te przywary elit rządzących, a często także indoktrynowanych przez nie społeczeństw podmiotów dominujących, można sprowadzić do jednego zdania, które stało się tytułem niniejszej analizy - do przeświadczenia o własnej wyższości, wiodącego do uznania, iż inni nie są nam równi i że jest z ich strony przejawem godnego ukarania zuchwalstwa wyobrażanie sobie, że mogą takimi być.

Z  recenzji książki Arkadiusza Lewandowskiego (Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu)

Badania prowadzone przez Sanecką-Tyczyńską dotyczyły lat 2001–2007 czyli czasu od powstania Prawa i Sprawiedliwości do zakończenia rządów z udziałem tej partii.
Praca składa się z pięciu rozdziałów, w dwóch pierwszych Sanecka-Tyczyńska poszukuje inspiracji dla myśli politycznej oraz podstaw ideowych proponowanego przez PiS projektu państwa. Trzy kolejne rozdziały to już z kolei przedmiotowe podejście do zagadnień: modelu ustroju państwa, organizacji władzy państwowej oraz bezpieczeństwa państwa.
...
Rozdział II poświęcony ideowym podstawom państwa rozbity został na cztery części dotyczące: konserwatywnego ładu moralnego, tradycji, porządku prawnego i solidarnego ładu społecznego. Te cztery warstwy według autorki, konstytuowały niejako ideowe ramy państwa w wizji PiS.
Widoczna potrzeba, aby mówić o moralności w kontekście ładu państwowego, jak rekonstruuje autorka, miała swój początek w kryzysie moralnym społeczeństwa, jaki wywodził się z okresu PRL. Wówczas to w opinii polityków PiS, państwo, jako instytucja służąca dobru wspólnemu, przestało istnieć a zaczęły dominować "egoizmy grupowe". Receptą na ten stan rzeczy miałyby być wartości chrześcijańskie oraz instytucja rodziny, pojmowana tradycyjnie, podlegająca ochronie i opiece państwa.

Koneczny nie napisał książki pod tym tytułem, ale przygotowywał się do napisania książki pt. Cywilizacja turańska. Wskazuje na to fakt, że w jego archiwum jest koperta z wycinkami prasowymi zatytułowana Do cywilizacji turańskiej. Koneczny był zdania, że w przeważającej części rozległych obszarów północnej Azji wytworzyła się specyficzna cywilizacja, która wywarła wielki wpływ na sąsiadujące kraje Europy wschodniej oraz na Daleki Wschód. Pod wieloma względami ten azjatycki, głównie mongolski wpływ był większy na tych terenach niż bizantyński. By dobrze zrozumieć Rosję, Turcję, Centralną Azję i graniczące z nimi Białoruś i Ukrainę, trzeba poznać ich specyficzny etos społeczny zależny od arbitralnej samowoli władców. Pochodzi on nie z Bizancjum, ale z Mongolii. Koneczny odnosił się do cywilizacji turańskiej w prawie wszystkich swoich dziełach. Obecny tom stanowi próbę zebrania wszystkiego co napisał o cywilizacyjnym rozwoju Rosji i innych kultur cywilizacji turańskiej. Pisał głównie o kulturze moskiewskiej, ale także o mongolskiej (ujgurskiej),tatarskiej (Kipczaku), kozackiej i tureckiej (osmańskiej). O tej ostatniej pisał głównie porównując ją do arabskiej, którą traktował jako wyższą od turańskiej. Tak więc obecne dzieło składa się z wypisów z różnych prac Konecznego.

Przedmowa do polskiego wydania, str. 2-3

"PRAWO" F. BASTIATA jest wynikiem i reasumpcją trzech dzieł autora: Economic Sophism (352 str.), Economic Harmonies (591 str.), i Political Economy (291 str.), wydanych przez The Foundation for Economic Education, Inc. w Ameryce.

Głównym osiągnięciem studiów autora jest uzasadnione założenie, że człowiek, aby mógł istnieć i rozwijać się na ziemi, musi posiadać naturalne prawa nadane mu przez Stwórcę. Są to: prawo do życia, do swobodnego działania dla utrzymania siebie i swojej rodziny, i do własności, pod warunkiem, że korzystając z nich nie pozbawia tych samych praw innych.

Te trzy prawa są nierozłączne. Jedno z nich zniszczone niszczy dwa drugie. W obronie tych praw człowiek ma prawo użycia siły fizycznej…

Człowiek w społeczeństwie ustanowił rząd i przekazał mu zbiorowo prawo użycia siły dla legalnej obrony powyższych praw. Dlatego rząd nie może używać prawa siły do żadnych innych celów, pod żadnym pozorem, jak tylko dla celu, dla którego został powołany. Z tego wynika, że rząd nie ma prawa użycia siły do wykonania jakichkolwiek ustaw, uchwalonych jakąkolwiek większością parlamentu demokratycznie wybranego, jeśli te ustawy naruszają  ajmniejszym stopniu powyższe prawa człowieka lub grup.

Biorąc pod uwagę niedoskonałość ludzkiego charakteru, człowiek, prawo, rząd, ustawodawcy i  demokracja muszą być ograniczone w swoich działaniach, jeśli chcemy by w społeczeństwie panowała wolność, sprawiedliwość, spokój i szczęście.

Drugą podstawową zasadą, udowodnioną studiami ekonomicznymi jest, że interesy człowieka w społeczeństwie są harmonijne – jak to poetycko wyraził A. Mickiewicz w Odzie do Młodości: Razem młodzi przyjaciele w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele.

W przeciwieństwie do fałszywej i antagonistycznej doktryny socjalizmu, że zysk jednej osoby jest stratą wszystkich innych. Czyli walka wszystkich przeciw wszystkim. Walka o władzę dla władzy w celu osiągnięcia utopijnego ideału uczynienia KAŻDEGO bogatym i szczęśliwym kosztem wszystkich innych!

Te zasady są naturalne, proste i całkowicie racjonalne. Jednak ich zastosowanie w praktycznym zdeprawowanym życiu politycznym, będzie wtedy możliwe, gdy większość ludzi zrozumie ich wartość, pojmie jakie są konsekwencje w razie ich niestosowania – widoczne prawie w całym świecie – przyjmie za swój cel ich wprowadzenie, przestrzeganie i zdecyduje się bronić ich ustawicznie.

Rozdział II – Rozbita szyba

Niech wolno nam będzie rozpocząć od najprostszej możliwej ilustracji – wybierzmy, idąc za przykładem Bastiata, rozbitą szybę.

Wyobraźmy sobie młodego chuligana, ciskającego cegłę w witrynę sklepu z pieczywem. Rozwścieczony sklepikarz wybiega na zewnątrz, ale chłopak już uciekł. Zbiera się tłumek ludzi, którzy z cichą satysfakcją zaczynają się gapić na dziurę oraz obsypane odłamkami szkła bochenki chleba i paszteciki. Po chwili tłumek zaczyna odczuwać potrzebę filozoficznej refleksji.

Niektórzy ze zgromadzonych prawie na pewno przypomną sobie nawzajem (albo piekarzowi) że pomimo wszystko to nieszczęście ma także swoją jasną stronę – przyniesie korzyść jakiemuś szklarzowi. W miarę jak zaczynają się nad tym zastanawiać, dopracowują szczegóły. Ile kosztuje nowa szyba wystawowa? Dwieście pięćdziesiąt dolarów? To spora suma. Poza tym, gdyby nigdy nie rozbijano szyb, co stałoby się ze szklarzami? Oczywiście, można tak ciągnąć bez końca. Szklarz stanie się bogatszy o 250 dolarów, które będzie mógł wydać u innych kupców, ci znów będą mieli 250 dodatkowych dolarów do wydania u jeszcze innych kupców – i tak w nieskończoność.

Stłuczona szyba będzie dostarczała pieniędzy i zatrudnienia wciąż rozszerzającym się kręgom ludzi. Logiczny wniosek – gdyby tłumek go wyciągnął – byłby taki: młody chuligan, który cisnął cegłę, dla społeczeństwa wcale nie jest szkodnikiem, ale dobroczyńcą.

A teraz spójrzmy inaczej. Tłumek ma rację przynajmniej w swej pierwszej konkluzji. Mały akt wandalizmu będzie początkowo oznaczał korzyść dla jakiegoś szklarza. Szklarz zmartwi się tym wypadkiem nie bardziej niż właściciel zakładu pogrzebowego czyjąś śmiercią. Jednak sklepikarz zostanie bez 250 dolarów, które zamierzał wydać na nowy garnitur. Musi wymienić szybę w oknie, toteż będzie musiał się obyć bez garnituru (albo czegoś równej wartości – rzeczy niezbędnej lub luksusowej). Zamiast mieć okno i 250 dolarów, teraz ma tylko okno. Jeśli zamierzał kupić garnitur właśnie tego popołudnia, zamiast mieć i okno, i garnitur, będzie musiał się zadowolić samym oknem. Jeśli pomyślimy o nim jako o części społeczności, zauważymy, że społeczność straciła nowy garnitur, który mógłby powstać, gdyby sprawy potoczyły się inaczej – i że jest ona o tyle właśnie uboższa.

Zysk szklarza jest, mówiąc krótko, po prostu stratą krawca. Nie powstała żadna nowa „posada”. Ludzie tworzący tłumek myśleli tylko o dwóch stronach transakcji – o piekarzu i szklarzu. Zapomnieli o trzeciej stronie, której ta sprawa potencjalnie dotyczy – o krawcu. Zapomnieli o nim z tego tylko powodu, że nie pojawił się na scenie. Za dzień czy dwa zobaczą nowe okno wystawowe. Nigdy nie zobaczą nowego garnituru – tylko dlatego, że nigdy nie zostanie on uszyty. Widzą tylko to, co można bezpośrednio ujrzeć wzrokiem.

W książce zatytułowanej „Przedsiębiorcze państwo” Mariana Mazzucato broni tezy, że państwowa ingerencja jest niezbędnym elementem na drodze do rozwoju gospodarczego. Przedstawia ona rozumowanie mające wyjaśniać, w jaki sposób centralne planowanie pomaga gospodarce, oraz przedstawia przykłady mające popierać jej teorię.
Autorzy „Mitu Przedsiębiorczego Państwa” zwracają uwagę na błędy w etatystycznym rozumowaniu. McCloskey i Mingardi podkreślają, że teoria o konieczności ingerencji państwa w rozwój gospodarczy jest błędna, a przykłady przedstawiane na jej poparcie w rzeczywistości pokazują coś zupełnie innego. Para naukowców rozprawia się z narracją Mazzucato wskazując na jej niespójność z faktami historycznymi i tendencyjny charakter.
Jak w rzeczywistości wyglądał udział państwa w tworzeniu takich projektów, jak m.in. Internet? Odpowiedź na to i inne pytania znajduje się w książce.

Kiedy ludzie nie mają wyboru, życie jest wręcz nie do zniesienia. Ponieważ ilość dostępnych wyborów wzrasta – tak, jak w naszej kulturze konsumpcjonizmu – autonomia, kontrola oraz wyzwolenie wniesione przez tę różnorodność są potężne i pozytywne. Ale, ponieważ ilość wyborów ciągle rośnie, zaczynają pojawiać się negatywne aspekty posiadania wielości wyborów. Kiedy ilość możliwości dalej wzrasta, te negatywy eskalują, aż w końcu jesteśmy nim przeciążeni. W tym miejscu, wybór wcale już nie uwalnia, ale osłabia. Można nawet rzec, że tyranizuje.

str. 120
...
W Berlinie Włodzimierz zatrzymał się w małym hoteliku w pobliżu Moabitu, zwiedzał miasto i uczęszczał na zebrania niemieckich socjalistów. Tu poznał wielu słynnych przywódców partii, lecz nie znalazł bezpośrednich nici, którymi mógłby się z nimi związać.
Zrozumiał, że wszyscy myśleli o pracy parlamentarnej, walczyli w wyborach o największą liczbę mandatów do Reichstagu. Taką burżuazyjną ideologią był zarażony nawet najbardziej energiczny ze wszystkich Karol Liebknecht, o czym się Włodzimierz wkrótce przekonał.
Uljanow spotkał go na zebraniu w Szarlottenburgu i podszedł do niego.
– Powiadomiono mnie o was, towarzyszu – oświadczył Liebknecht, usłyszawszy nazwisko rosyjskiego socjalisty.
Mówiono mi, że psujecie krew Struwemu i Potresowowi.
– Różnie bywa – odparł Włodzimierz z uśmiechem. – Chciałem zapytać was, towarzyszu, jak długo niemiecka socjaldemokracja będzie tak beznadziejnie dreptała w miejscu jak kura przed linią narysowaną kredą na stole, tuż przed jej dziobem?
– O jakiej linii mówicie? – spytał Liebknecht.
– Linią tą jest parlamentaryzm, burżuazyjna pułapka dla łatwowiernych biedaków – odparł spokojnie Uljanow.
...

str. 122
...
– Zadam pytanie: czy nie myślicie o tym, że dobrze zorganizowania, karna i zdecydowana na wszystko grupa, rzuciwszy dobrze przemyślane hasła, zasadniczo pociągające rzesze pracujących, może dokonać rewolucji? Czy nie sądzicie, że potrafi ona rozbić istniejące społeczeństwo, przeraziwszy je bezwzględnym terrorem i za pomocą tego środka ująć w swoje ręce ster władzy nad bierną i wahającą się częścią klasy, o którą chodzi? – spytał Uljanow.
– Myślę, że tak istotnie jest – mruknął Liebknecht.
– Zostanie to wykonane w Rosji! – zawołał Włodzimierz.
...

str. 123
...
Pojechali do Lafargue’a. Francuz ostrym i szyderczym wzrokiem ogarnął postać i mongolską twarz gościa.
– Czy towarzysz jest Rosjaninem? – spytał z grzecznym uśmiechem.
– Tak! – zaśmiał się Uljanow. – Mistrza z pewnością zastanowiły tatarskie rysy mojej osoby?
– Przyznam się, że tak! – odpowiedział.
– Mamy u siebie mało czystych rosyjskich typów! – odparł Włodzimierz. Proszę pamiętać, że trzysta lat byliśmy w niewoli tatarskiej. Azjaci pozostawili nam dość niepociągające oblicza, lecz i bardzo cenne cechy charakteru. Jesteśmy zdolni do rozumnego okrucieństwa i do fanatyzmu!
...

str. 124
...
Masy lubią kierować się cudzym rozumem i być pod twardą ręką.
...
Wolność jest burżuazyjnym przesądem. Kolektyw korzysta z rozumu wybitnych kierowników i to mu powinno wystarczyć! Zresztą dla dobra kolektywu musi on być trzymany żelazną ręką – mówił spokojnie i z przekonaniem Uljanow.
...
str. 125
...
Uljanow z szacunkiem patrzył na surową twarz Plechanowa i jego krzaczaste brwi. Nauczył się od niego wielu potrzebnych rzeczy, czytając książki i artykuły starego rewolucjonisty w nielegalnych rosyjskich pismach zagranicznych. Wpatrywał się z uwielbieniem, z rzewną miłością w te zaciśnięte usta, które wypowiedziały nigdy nie zapomniane słowa, ognistymi zgłoskami zapisane w duszy Uljanowa: Dobro rewolucji stanowi najwyższe prawo! Pozbawienie tyranów życia nie jest morderstwem! ...

str.127-128
...
Zachwyca mnie to,co już zrobione. Lecz widzę też słabe strony: Zachodni człowiek zbytnio wierzy w wartość istoty ludzkiej, żywi nadmiar szacunku dla swej pracy i czuje godność osobistą. Słowem jest indywidualistą. To zrodziło bezgraniczny egoizm. Tymczasem wielkie,niebywale wielkie dzieła zostaną dokonane przez masy zmechanizowane, poruszane władczym, twardym intelektem kierowniczym, rozumiejącym cele ogólnoludzkie, zbiorowe.
...
Zachód musi zginąć od parlamentaryzmu, który pożera go jak trąd. Naszym zadaniem jest zabezpieczyć Rosję przed tą nieuleczalną chorobą.
...

Józef Piłsudski to jeden z najważniejszych bohaterów polskiej pamięci. Ile w dokonaniach Marszałka było geniuszu, pracy, determinacji, a ile szczęścia? Jak ewoluowały jego poglądy? Jak oddzielić realne zasługi Piłsudskiego od legendy, którą świadomie kreował? W jaki sposób przedstawiają postać Komendanta sztuka i popkultura?
Na te pytania starają się odpowiedzieć uczestnicy rozmów zawartych w tomie – cenieni historycy i publicyści. Debaty, poprowadzone przez Mikołaja Mirowskiego, odbyły się jesienią 2017 roku w Domu Literatury w Łodzi. Przed dyskusjami prezentowano kolejne odcinki serialu Andrzeja Trzos-Rastawieckiego Marszałek Piłsudski. Książka jest sprzedawana w zestawie z serialem „Marszałek Piłsudski” na DVD.

Dla Piłsudskiego państwo było ważniejsze od demokracji

W tej książce wybitny znawca dawnej i współczesnej Rosji prof. Andrzej Nowak odsłania źródła rosyjskiej mentalności cofając się aż do czasów powstania państwa polskiego i Rusi Kijowskiej, kiedy Moskwa była zarośniętym trawą i lasem skrawkiem ziemi w dziczy, prowadząc czytelnika aż do czasów współczesnych i haniebnej inwazji Władimira Putina na Ukrainę. Uczony tłumaczy, że Ruś to nie Rosja, a dziedzictwo tamtej historycznej krainy nie ma nic wspólnego ze współczesną Moskwą. Dopiero w XV w. zaczęto na dworach w Krakowie i Wilnie postrzegać Moskwę jako zagrożenie militarne, kiedy dla uzasadnienia swoich wojen przeciwko Polsce carowie już wtedy zaczęli używać argumentów, które słyszymy również dziś – rzekoma obrona mniejszości prawosławnej i zjednoczenie wszystkich Rusinów pod jednym berłem.

Warto też zaznaczyć przepaść cywilizacyjną dzielącą Polskę i Rosję. Gdy dziesiątki tysięcy szlachty polskiej decydowało o losie Rzeczypospolitej na sejmikach i sejmach, w Rosji nastał czas opriczniny, czyli brutalnego terroru i władzy służb specjalnych. Kiedy nad Wisłą powstawały setki książek i pism politycznych, w carskim imperium nie znano map, mało kto też potrafił czytać czy pisać, nie było szkół. Rósł strach przed Polską, a wraz z nim nienawiść.

Finałem tej nienawiści zdawał się być wiek XVIII, kiedy caryca Katarzyna upokorzyła Rzeczpospolitą instalując na polskim tronie swego kochanka, porywając polskich senatorów i wreszcie zarządzając rozbiory. Oprócz gołej siły militarnej Moskwy, doprowadziła do tego wewnętrzna słabość państwa, a Polska straciła swoją suwerenność formalnie będąc sojusznikiem Rosji.

Z historii stosunków polsko-rosyjskich wyciąga autor nieustannie wnioski, które ważne są dla nas teraz; zwłaszcza teraz. Prowadzi nas przez heroizm XIX-wiecznych powstań do wielkiego zwycięstwa w 1920 r., a potem do działań agentury rosyjskiej w II RP i stale niebezpiecznej współpracy niemiecko-rosyjskiej, której kulminacją były zbrodnie II wojny światowej. Zatrzymuje się dopiero w czasach nam współczesnych, kiedy na własne oczy i tak blisko nas na Ukrainie widzimy nieposkromiony i zbrodniczy apetyt imperialny Władimira Putina.

Federacja Rosyjska jest największym państwem świata, niemal dwa razy większym od USA. Dlaczego dla Rosjan to wciąż za mało?

Jeden z najwybitniejszych polskich historyków, profesor Andrzej Nowak, rekonstruuje tradycje i praktyki rosyjskiego imperializmu – od schyłku epoki carów po rządy Putina.

Rosja – wielka mediatorka i opiekunka „poniżonych przez Zachód”. Obrończyni rozsądku i „wartości konserwatywnych” wobec pogrążającej się w kryzysie moralnym Europy. Agresor, który każdą kolejną ekspansję nazywa „wyzwalaniem”. Skąd wzięły się te idee? Jak to możliwe, że koncepcje wywiedzione jeszcze z formuły Moskwy jako trzeciego Rzymu, unowocześnione przez słowianofilstwo, panslawizm i eurazjanizm, mogły przetrwać wielką cezurę rewolucji 1917 roku?

W pasjonującej, wielowymiarowej pracy autor wyjaśnia m.in., dlaczego w Rosji władza nie tylko może, ale musi odwoływać się do siły, jeśli ma utrzymać swój autorytet. Podsumowuje historię akademickiej refleksji nad rosyjskim imperializmem – od tabu, jakim było objęte to pojęcie, po swoistą „imperiologię”. Opisuje fenomen „szkoły polskiej” w sowietologii, a szukając jej tradycji, sięga po wstrząsająco aktualne diagnozy wielkich twórców polskiego romantyzmu.

Historyczne rekonstrukcje prowadzą zaś do odpowiedzi na najważniejsze pytanie tej książki – jak możliwy był powrót do myślenia w kategoriach imperialnej rekonkwisty po upadku Związku Sowieckiego?

Finałem publikacji jest błyskotliwy rozdział poświęcony Putinowi jako historykowi. Cały czas bowiem w tle rozważań autora pozostaje kwestia Ukrainy – kraju, który rządca Kremla uważa za produkt grabieży dokonanej na historycznej Rosji, a samych Ukraińców, za pomocą czołgów i rakiet, próbuje przekonać do swojej wizji historii.

Nie sposób zrozumieć dawnej i współczesnej Rosji nie znając idei, którym hołdują jej władcy. W swojej nowatorskiej i dogłębnej analizie Andrzej Nowak brawurowo rozpisuje dialog między najważniejszymi aktorami tego dramatu historii: komunizmem, imperium i narodami olbrzymiego obszaru. Erudycja i talent pisarski autora sprawiają, że nawet lektura pism Stalina i przemówień Putina zamienia się w fascynującą przygodę intelektualną.

Klucz do zrozumienia podziałów we współczesnej Polsce.

Kiedykolwiek niepodległość Ojczyzny była zagrożona, Kościół stawał po stronie Polski. Czas próby nigdy nie był jednak większy niż w XIX i XX w., kiedy Polska na 123 lata zniknęła z map świata, a następnie musiała się zmierzyć z zabójczą nawałnicą niemieckiego i sowieckiego totalitaryzmu. Przez te trudne czasy Polska nigdy się nie poddała. Zawdzięczamy to roztropnym mężom stanu, wybitnym artystom, patriotycznym działaczom i wielu Polakom, którzy z orężem w ręku bronili niepodległości. Wielki dług wdzięczności zaciągnęliśmy także u ludzi Kościoła, którym brzmiało w sercach najważniejsze hasło: Bóg, Honor, Ojczyzna. Właśnie o tym jest ta książka napisana barwnym, literackim językiem przez Martynę Deszczyńską i Andrzeja Nowaka, dwoje wspaniałych historyków. Snują oni opowieść o przemożnym pragnieniu wolności polskiego narodu. Przewodnikami po kartach tej książki stają się wielcy duchowni, jak chociażby abp Zygmunt Szczęsny Feliński, który pisał groźne listy do cara domagając się polskiej niepodległości, prymas August Hlond prowadzący Polskę i Kościół przez tragedię II wojny światowej, Prymas Tysiąclecia kard. Stefan Wyszyński, niezłomny kapłan ks. Jerzy Popiełuszko czy św. Jan Paweł II, który bezkompromisowo zwalczał komunizm i wprowadził Kościół w nowe tysiąclecie. Ale Kościół na straży polskiej niepodległości jest także opowieścią o mniej eksponowanych na kartach historii, a wspaniałych Polakach. Wybitni badacze, autorzy tej książki, przywołują poza tym wiele mało znanych wydarzeń z XX, XXI, ale i z XIX w., książka obejmuje bowiem nie tylko okres ostatniego stulecia, ale pokazuje również drogi, jakie wiodły Polaków do pamiętnego 11 listopada 1918 r. i jak wielka była rola polskiego duchowieństwa na tych drogach do odzyskania niepodległości. Autorzy podejmowali już wcześniej ten temat w książkach Białego Kruka; prof. Andrzej Nowak w Czasie walki z Bogiem, a dr hab. Martyna Deszczyńska w Narodzie bez państwa. Tekst uzupełnia blisko 90 bardzo ciekawych, unikatowych ilustracji, zdjęć archiwalnych, map i wiele mówiących tabel (zestawień), dzięki którym rysuje się jeszcze pełniejszy obraz czasów, w których Polska zmagała się z trzema mocarstwami o niepodległość, odzyskiwała ją, znów traciła, lecz w walce nie ustawała – aż po ostatnie lata.

Kociół i naród polski - tak! To nierozłączne pojęcia. Naród z niego, a on z narodu. Udowadnia to właśnie prof. Jan Żaryn. Przywołuje kilkadziesiąt wydarzeń i ponad sto postaci wyznaczających katolicki szlak polskich dziejów - aż po lata najnowsze. Sięga do do samego Chrztu, do Mieszka I, choć skupia się na czasach nam znacznie bliższych, głównie na wieku XX. Ileż tu dramatyzmu, ileż szlachetnych postaw, ale też - niemało zdrady. Dzięki wierze jednak tak pojedynczy człowiek, jak i cały naród trwają. Podejmowane od zewnątrz, nieraz nawet z pomocą polskich rąk, próby oderwania nas od korzeni chrześcijańskich kończą się zawsze niepowodzeniem, choć często okupywane są morzem nieszczęść i krwi. Zapobiec dramatom może na pewno silne państwo, ale i silny moralnie naród.

Album ten jest próbą przybliżenia współczesnemu czytelnikowi świata II Rzeczypospolitej. Poddębski należał do najwybitniejszych fotografików dwudziestolecia międzywojennego. Stworzone przez niego archiwum, liczące ponad dwadzieścia tysięcy zdjęć, jest kroniką niepodległej Polski.

Album składa się z 354 zdjęć, które zostały podzielone na osiem części tematycznych. Ukazują one obszary zainteresowań Poddębskiego. Pozwalają także uporządkować ogromny materiał fotograficzny i odbyć podróż w przeszłość, by poznać krainy, ludzi, miasta, wsie, osiągnięcia odrodzonego państwa, pomniki upamiętniające bohaterów i wydarzenia, dzięki którym Polska odzyskała niepodległość.

Norman Davies napisał w przedmowie do albumu, że fotografie Poddębskiego mają niemal unikatową wartość. Są świadectwem utraconego świata pełnego nadziei i postępu (…) dzięki niemu i jemu podobnym zbiorowa pamięć nie całkiem umarła.

Książka jest wędrówką po wschodnich ziemiach II Rzeczypospolitej. Podróż zaczyna się na Wileńszczyźnie i wiedzie przez Polesie, Wołyń, Ziemię Lwowską, Huculszczyznę by zakończyć się na Podolu w Okopach Świętej Trójcy. Album jest podróżą w czasie, jest podróżą po Kresach w mistrzowski sposób sfotografowanych w latach 1920-1939. Zdjęcia mają unikatowy charakter, w większości nie były nigdy publikowane.

Album podzielony został na sześć części, każda z nich opatrzona została mapką krainy oraz krótkim wstępem zawierającym podstawowe informacje historyczne, geograficzne, gospodarcze lub etniczne. Zdjęcia opatrzone są ciekawymi podpisami zawierającymi informacje m. in. z zakresu historii i historii sztuki.

Album jest wykonany na matowym papierze kredowym o gramaturze 150 g/m², w oprawie twardej, szytej i klejonej. Publikacja ma objętość 306 stron w wersji językowej polsko-angielskiej. W książce reprodukujemy 214 fotografii kresowych.

Album ten to publikacja adresowana do wszystkich miłośników fotografii, ale także do osób interesujących się historią Polski, a zwłaszcza dziejami Kresów. Album przywraca pamięć o postaci Ludwika Gronowskiego, którego działalność artystyczna związana była ściśle ze środowiskiem fotograficznym Krzemieńca lat 30. XX wieku.

Znajdujący się w  podtytule albumu Krzemieniec na Wołyniu odegrał w życiu Gronowskiego wyjątkową rolę. Był tematem części jego prac oraz stał się miejscem, z którym łączą się najważniejsze dokonania artystyczne. Gronowski urodził się, wychował i wykształcił w Warszawie, ale od 1930 roku, gdy został zatrudniony w Liceum Krzemienieckim, jego postać łączy się nierozerwalnie z Krzemieńcem nad Ikwą.

Ryszard Horowitz o zdjęciach Gronowskiego napisał, że są nieskazitelnie zaobserwowane i wykonane oraz że tworzą niemalże bajeczną atmosferę okresu międzywojennego. Tematem fotografii są bezkresne kresowe pejzaże (np. rzeka Styr, Pińsk na Polesiu), fragmenty zabudowy Krzemieńca oraz jego mieszkańcy, którzy są bohaterami wielu scen rodzajowych oraz portretów.

Antologia tekstów Zygmunta Krasińskiego na temat Rosji. Oprócz utworów literackich, wierszy, poematów, dramatu oraz prozy arystycznej, znajdziemy tu też obszerną korespondencję poety oraz memorały polityczne, które pisał do papieża i Napoleona III. W 1851 roku w liście do Władysława Zamoyskiego Krasiński pisał: "Niech tylko Polska, uniknąwszy zmoskwiczenia się w dziełach i w czynach, nie ulegnie zmoskwiczeniu przez teorie włościańskie i nie przyjmie, pod pozorem postępu, barbarzyństw moskiewskich, wydających się niektórym badaczom wielkimi rzeczami, bo są co do joty spełnieniem teorii zachodniego socjalizmu. Cywilizacje konające marzą to samo, co już się odbyło w poczynających. Trumna ma sny podobne do kolebki, ale to nie życie – u jednych to śmierć, u drugich to było dzieciństwem. W Rosji stan dzieciństwa się przechował, na Zachodzie chwila konania nadchodzi, stąd zgodność wyobrażeń i podziw wielu. Nie ma czemu się dziwić, ale jest nad czym płakać i co przeklinać!".

Co fascynujące, diagnoza, którą Krasiński postawił niemal 200 lat temu, cały czas jest aktualna. Nie zmieniło się też oczarowanie Europy zachodniej Rosją, co widać po reakcji na wojnę w Ukrainie. Wyboru tekstów dokonał profesor Andrzej Fabianowski. Antologię ilustrują ryciny polityczne polityczne z ówczesnej prasy francuskiej i angielskiej.

Fragment publikacji - rozdział pt. "Polityczna i religijna wolność urzędników"

Fragment publikacji - podrozdział pt. "Przyczyny moralne tego zła"

W dzisiejszych czasach nie ma zagadnienia gospodarczego ani społecznego, którym nie interesowałaby się władza publiczna. Ile razy chodzi o rozwiązywanie tych zagadnień, widzimy, że obok usiłowań warstw społecznych w tym kierunku, zawsze się nimi zajmują władze publiczne, czy to na drodze ustawodawczej, czy administracyjnej; a w praworządnym państwie, czyniąc to, władze mają zawsze na celu obronę interesów ogólnych. Ta interwencja władz w kierunku obrony interesów ogólnych przeciw zachłanności jednostronnych interesów klas lub innych ugrupowań społeczno-gospodarczych ma więc m.in. zawsze pewne znaczenie i cele moralne, przeciwstawiające się jednostronnym uroszczeniom, niezgodnym z interesem ogólnym, bądź to przedsiębiorców, lub pracobiorców, bądź to pośredników, producentów lub konsumentów.

W praworządnym państwie ta interwencja władzy publicznej powinna mieć zawsze tylko ogólny interes na oku, bo wtedy jest ona tylko moralną. W tym celu jednak potrzeba, aby zarówno ci, którzy dzierżą w swoich rękach władzę ustawodawczą i wykonawczą, jak i ci, którzy im te władze powierzają, postępowali zawsze zgodnie z zasadami moralności i uczciwie spełniali swoje obowiązki.

Kościół, jako najwyższy stróż moralności, od początku istnienia swego ma w swoim skarbcu odwieczne zasady, określające odpowiedzialność moralną i obowiązki moralne wszystkich czynników w życiu publicznym i społecznym.

Działalność gospodarcza i społeczna człowieka, niemniej jak i jego praca zawodowa i życie prywatne kierować się powinny zawsze pewnymi zasadami moralnymi. Tak samo ma się z działalnością polityczną każdego obywatela. Patrząc na te sprawy pod tym kątem widzenia, nikt się nie zdziwi, że i kościół - jako najwyższy stróż moralności chrześcijańskiej musi się interesować zagadnieniami politycznymi.

KTO DOPOMOŻE ŻYDOWI? – książka o wielowymiarowym tytule. Zdanie wzięte z okupacyjnych ustaw niemieckich można dopełniać na wiele sposobów. Ten, kto pomagał podlegał karze śmierci. Po wojnie dostawał Medal Sprawiedliwego Pośród Narodów Świata, ale bywał też nazywany antysemitą. Dyskusja dotycząca postaw Polaków wobec Holocaustu, roi się od skrajnie sprzecznych opinii i sądów. Cechują ją skrajne emocje, płynące z różnych doświadczeń, które są absolutyzowane.

Bogdan Musiał – historyk – w swej książce nie kieruje się jednak emocjami, ale daje rzeczową wykładnię prawa niemieckiego, które w żadnym innym okupowanym kraju nie było tak surowe i bezwzględne wobec tych, którzy w jakikolwiek sposób udzielili pomocy Żydom. Stopień gotowości w polskim społeczeństwie do pomocy prześladowanym Żydom był na tyle duży, że niemieccy okupanci czuli się zmuszeni stworzyć specjalne prawo penalizujące takie postawy oraz stosować drakońskie kary i represje. Ich celem było stworzenie atmosfery strachu, aby w ten sposób wyeliminować lub przynajmniej ograniczyć pomoc skazanym na śmierć Żydom.

Mimo to znalazło się tysiące Sprawiedliwych wśród narodów świata, którzy przekraczali granice lęku. Niejednokrotnie zapłacili za to najwyższą cenę. O nich także opowiada ta książka. Ich ofiara często okazuje się jednak argumentem niewystarczającym. Co parę lat Polacy stawiani są pod pręgierzem, oskarżeni o to, że antysemityzm wyssali z mlekiem matki i współpracowali nazistami w eksterminacji Żydów.

Słowo wstępne
My Polacy bardzo cenimy sobie twórczość naszych pisarzy zarówno za ich talent literacki, a szczególnie za budowanie naszych wartości narodowych i duchowych sił — zwłaszcza w okresach, gdy naród przeżywał tragedie, jak to było podczas rozbiorów czy okupacji hitlerowskiej. Toteż ich dzieła były wtedy i są również teraz podstawą do budowania wartości moralnych i patriotycznych u młodzieży w szkołach oraz u czytelników dorosłych.

Niestety, nie posiada dla nas tych walorów patriotycznych twórczość Czesława Miłosza, który był z pochodzenia Litwinem, a do polskości już od młodych lat rozwijała się w nim duża awersja, która od roku 1951, gdy zerwał stosunki z naszym krajem i został na emigracji — przerodziła się w nienawiść do Polski. Toteż zaczął wtedy w swoich utworach obelżywie często dyskwalifikować nasz kraj oraz wszystkie nasze główne narodowe wartości. Przede wszystkim oczerniał Polaków i ich różne grupy społeczne, nasz patriotyzm, język, polski katolicyzm, naszą literaturę i wiele jeszcze innych cennych składników polskości.

W mojej tutaj publikacji wymieniam konkretne jego paszkwilanckie wypowiedzi na temat naszej kultury. A czynię to dlatego, że często w naszej historii musieliśmy bronią walczyć z najazdami wrogów, którzy chcieli nas zniszczyć. Miłosz niszczył Polskę słowami w swoich utworach, marzył nawet, żeby ją wysadzić w powietrze, czy przyłączyć do Związku Radzieckiego. Słowami walczył Miłosz z polskością w swojej twórczości, toteż i ja słowami bronię polskości i potępiam jego złośliwe obelgi rzucane na nasz kraj. Bronię więc naszego kraju, bo jak często podkreślam: Polska jest po Bogu moją drugą świętością.

Podobnie jak ja, również kilkunastu polskich naukowców, publicystów i pisarzy skrytykowało w publikacjach nienawistny stosunek tego noblisty do naszego kraju i naszej kultury, podaję tutaj ich wypowiedzi o tym nobliście. Natomiast, gdy parę miesięcy temu wyprani z narodowej godności apologeci Miłosza postanowili złożyć jego szczątki wśród naszych wybitnych patriotów w Panteonie Narodowym na Skałce w Krakowie — to tysiące zdrowych narodowo Polaków w kraju i za granicą słusznie protestowało przeciw umieszczaniu w tym Panteonie tego noblisty. Część tylko tych protestów zamieszczam tu w końcowym rozdziale. Niestety, dla świeckich i kościelnych urzędasów i bezmyślnych klakierów Miłosza nie liczyła się antypolska postawa tego poety, wystarczyło im, że był laureatem Nagrody Nobla — to administracyjną siłą umieścili go w Narodowym Panteonie na Skałce wbrew woli opinii społecznej.

Niniejsze opracowanie po raz pierwszy opublikowane zostało w 2002 roku jako jeden z rozdziałów książki pt. "Wisława Szymborska, Karol Wojtyła, Czesław Miłosz". Wydanie obecne opatrzone zostało nowym tytułem i uzupełnione o suplement.
Jan Majda

"Salon. Raport Łysiaka"
Recenzja Waldemara Żyszkiewicza, "Tygodnik Solidarność" nr 52/53, 24–31 grudnia 2004 r.
Przenikliwy. Skrupulatny. Wstrząsający. Najnowszą książkę pisarza czyta się jak sprawozdanie z prac jednoosobowej komisji śledczej ds. afery założycielskiej III RP.
(...)
Dlaczego tak się stało? Zawiodły elity? Nie, mówi Łysiak, elity zrobiły to, co miały zrobić. Nawet trudno powiedzieć, że nas zdradziły, bo nigdy przecież nie stały po naszej stronie. Owszem, zwiodły nas, ukradły Solidarnościową rewolucję, znieprawiły wolną ojczyznę, ale... to nasza wina, że daliśmy się im nabrać. Że tak łatwo daliśmy się oszukać sukcesorom komunistów: ich dzieciom przystrojonym np. w szatki KOR, czyli w istocie licencjonowanej opozycji wewnątrzsystemowej, ich wnukom występującym w roli nowoczesnych biznesmenów, ludzi mediów, kreatorów intelektualnych mód i kulturowych trendów, a nawet prawodawców nowej, "wolnej od zasad" moralności.
(…)
Niekwestionowanym walorem tych rozważań Łysiaka jest odwaga, a chwilami wręcz brawura ich autora, który otwartym tekstem formułuje diagnozę, którą wprawdzie znamy i najczęściej podzielamy, ale której nie sposób usłyszeć czy przeczytać w mediach tzw. głównego nurtu. Dlaczego? Ano dlatego, że łamie ona wszelkie kanony terroru zwanego polityczną poprawnością.
(...)
Salon – pisze Łysiak – to opiniotwórcza sitwa. Wpływowa koteria, zdolna narzucić swój punkt widzenia na politykę, gospodarkę, kulturę szerszym kręgom społecznym. A tym samym – upowszechniać idee, szerzyć opinie, formułować oceny, promować osoby. Nagrody, festiwale, akcje, apele, listy, dyżurni profesorowie, dyspozycyjne autorytety moralne – repertuar metod i narzędzi jest bogaty... W czasach PRL partia wykreowała dyspozycyjny salon literacko-artystyczny. Ten, niemal bez zmiany figur, przeistoczył się później w salon opozycyjny. Różowy salon już w III RP wykreował kilka formacji politycznych (Komitet Obywatelski, ROAD, Unia Demokratyczna, UW, częściowo PO), "transformując" przy okazji nie tylko polską gospodarkę czy instytucje naszego państwa, ale również prawdę o nas samych.

...jako naoczny świadek wydarzeń napisałem wysoce krytyczną, dokumentalno-publicystyczną książkę o Agorze, "Gazecie Wyborczej", Michniku i okolicach, w której wielokrotnie i expressis verbis oskarżyłem to towarzystwo nie o jakieś duperele, lecz o konkretne czyny obrzydliwe moralnie, czyli o takie postępowanie lub właściwości - cytuję z Wikipedii definicję zniesławienia - które mogą poniżyć w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, lub rodzaju działalności.

Gdyby tam był nie to że fałsz, ale cień cienia fałszu, wówczas dawno zgniłbym w więzieniu lub poszedł z torbami wskutek sprawiedliwych wyroków niezależnej judykatury wydanych na procesowy wniosek redaktora Michnika i mecenasa Rogowskiego...
(Stanisław Remuszko, "Wariacje obywatelskie", str. 279)

Najnowsza publikacja Jacka Bartosiaka nie jest poświęcona USA, Chinom czy Rosji – to książka o Rzeczpospolitej i o tym, czym ona jest i jakie mamy wobec niej marzenia.

Konflikt o panowanie nad światem stał się faktem. Czy Polska ma pomysł na swoją pozycję w tej rozgrywce? Z jednej strony mamy walczącą o utrzymanie imperialnego statusu Rosję, z drugiej – mające swoje cele kraje Europy Zachodniej, z Niemcami i Francją na czele. Nad głowami tych graczy rozgrywa się konflikt USA–Chiny, a w samym sercu coraz bardziej rozgrzanego tygla interesów tkwi Polska.

Czy polskie państwo ma obecnie przemyślaną strategię?

Jak powinna ona wyglądać?

Czy grozi nam wojna?

Co z naszymi elitami politycznymi w nowych, dużo trudniejszych czasach?

To pytania, na które wszyscy – jeśli chcemy być świadomymi obywatelami – musimy sobie szczerze odpowiedzieć.

Jacek Bartosiak wyjaśnia, dlaczego na naszych oczach stary ład przestał obowiązywać i znów stosuje się dawne chwyty, które już nigdy nie miały być używane. Opisuje rywalizację i wojnę, która trwa, choć nie zawsze jesteśmy jej świadomi.

"W sumie Harari pisze do, jak to się w Polsce mówi, „młodych i wykształconych z wielkich miast”, a także do pracowników wielkich korporacji. W swoich książkach gruntuje w nich fundamentalne przekonania, że 1/ Boga nie ma; 2/ wszelka tradycja i tożsamość są ułudą; 3/ państwa narodowe są ułudą; 4/ agenda LGBT jest zgodna z nauką; 5/ wielkie korporacje powinny objąć władzę polityczną nad światem i praktycznie zmonopolizować własność; 6/ właściciele korporacji jako jedyni mają prawo do życia z tej racji, że są nieprawdopodobnie bogaci; 7/ pozostali ludzie powinni zostać sprowadzeni do rangi proletariatu czy helotów, zostać zinfantylizowani i sprowadzeni do roli graczy w e-przestrzeni; 8/ gdy wielkie korporacje będą rządzić tym wielomiliardowym proletariatem, to wszyscy będziemy szczęśliwi, a system ten będzie „naukowy”. Czytelnicy Harariego wiele z tych poglądów już wyznają bez jego książek, lecz on je utrwala, wtłacza im je do głów i naucza, że świat w którym rządzić będzie garstka najbogatszych ludzi, w dodatku genetycznie zmodyfikowanych, nad miliardami pariasów będzie fajny i sympatyczny, gdyż rzekomo nikt tak nie zadba o nasze szczęście jak Bill Gates i Mark Zuckerberg. Jeśli spojrzymy na miliony młodych ludzi przykutych od rana do wieczora do swoich smartfonów, to oni właściwie już tę paranoidalną koncepcję w praktyce wyznają! W tej sytuacji politolog i badacz myśli politycznej – którym jestem – nie może powiedzieć, że to pogląd błędny i szkoda mi czasu, aby się tymi głupstwami zajmować! Te błędy szerzą się każdego dnia dookoła, a Harari jest ich prorokiem!.

Podobnie jak naziści, także i ten izraelski ideolog uważa, że nie istnieje natura ludzka, ponieważ człowiek jest skutkiem ewolucji opisanej przez Darwina. Dlatego też możemy wziąć w ręce nasz genom i pokierować tą ewolucją, aby ją przyśpieszyć. Naziści chcieli tego dokonać za pomocą eugeniki i fizycznej likwidacji ras i narodów uznanych za ewolucyjnie niższe i gorsze. Harari chce do tego wykorzystać obecne i przyszłe zdobycze nauki, szczególnie inżynierii genetycznej, biochipów, dorabiania sztucznych organów i inwazyjnych metod udoskonalania naszego mózgu. Inaczej niż naziści także widzi przyszły Herrenvolk, czyli rasę panów. Nie będą nią Niemcy, lecz zupełnie międzynarodowa grupa najbogatszych ludzi, których będzie stać na nieprawdopodobnie drogie operacje na genomie i sztuczne wspomaganie pracy mózgu. W ten sposób miliarderzy – właściciele wielkich korporacji i finansiści – przekształcą się w nadludzi. Będą żyli po kilkaset lat, dopóki tylko będzie funkcjonował ich mózg, wymieniając pozostałe organy i części ciała na nowe. Pozostali ludzie żyć będą tak jak dotąd, czyli wedle możliwości klasycznej medycyny. Jednak żyjący kilkakrotnie dłużej Herrenvolk, już w punkcie startowym złożony z miliarderów, dzięki sztucznie podwyższonej inteligencji i możności zbierania doświadczeń nie przez kilkadziesiąt lecz przez kilkaset lat, stopniowo obejmie całą władzę polityczną i przejmie prawie całą własność na ziemi, organizując życie „podludzi”, czyli ludzi takich jak my, sprowadzonych do roli prekariatu, proletariatu czy też helotów (określenie dla naszych dzieci każdy może sobie wybrać sam). Docelowo mają powstać dwa gatunki, które nie będą mogły się krzyżować, czyli coś w rodzaju niemieckich Herrenvolk i Untermenchen. Oto esencja ewolucjonizmu Harariego, który przyszłego nadczłowieka w sposób charakterystyczny określa mianem „Homo deus”, czyli pojęciem Bóg-człowiek, które teologia chrześcijańska rezerwuje tylko i wyłącznie dla Syna Bożego!

Skąd wrogość Harariego wobec Boga, religii i Objawienia? Jako teoretyk i propagator ewolucjonizmu i przyszłego rozpadu rodzaju ludzkiego na nadludzi i podludzi, Harari nie może zgodzić się z poglądem, że Bóg stworzył człowieka i dał mu określoną raz na zawsze naturę. Człowiek nie jest także obciążony grzechem pierworodnym i dlatego może wziąć do ręki swój genom i samodzielnie ulepszyć go. Innymi słowy, na świecie nie może być dwóch wszechmocnych bogów równocześnie: Boga na Niebie i boga-człowieka na ziemi w postaci miliarderów z Doliny Krzemowej. Istnienie Stwórcy zakłada, że jest byt stwarzający i byt stwarzany, gdy Izraelczykowi chodzi o akt samo-stworzenia nowego człowieka. To dziecko pychy w najczystszej postaci opisywanej przez teologię.
Drugi aspekt wrogości do Boga ma u Harariego charakter bardziej osobisty. Ten futurysta jest czynnym homoseksualistą, a wszystkie tzw. religie objawione – judaizm, chrześcijaństwo i islam – jednakowo piętnują praktyki homoseksualne jako sprzeczne z objawionym prawem Bożym, jako zaprzeczające naturze. Mając wybór między własną osobistą skłonnością, a zapisami starotestamentowymi, Harari stwierdza, że wszystko wolno. Jako zwolennik agendy LGBT autor ten dowodzi, że homoseksualizm nie jest sprzeczny z naturą, ponieważ zgodne z nią jest wszystko, co tylko może się wydarzyć. To prowadzi do odrzucenia samej idei natury, gdyż w naturze zdarzają się nie tylko akty homoseksualne, lecz także kazirodztwo, kradzieże, zabójstwa, akty ludobójcze, etc. Skoro wszystko może się w naturze zdarzyć, to idei natury nie ma. Boga zaś pojmujemy jako prawodawcę świata, czyli autora natury. W świecie bez natury dla Boga-prawodawcy nie ma miejsca."

"Aby z góry stłumić wszelkie bunty, nie należy robić tego brutalnie. Archaiczne metody jak Hitler, są zdecydowanie przestarzałe. Wystarczy stworzyć zbiorowe uwarunkowanie tak potężne, że sama idea buntu nie przyjdzie już nawet do głowy. Najlepszym sposobem byłoby formatowanie ludzi od urodzenia poprzez ograniczenie ich wrodzonych zdolności biologicznych...

Następnie kontynuujemy uwarunkowanie poprzez drastyczne obniżenie poziomu i jakości edukacji, sprowadzając ją do formy bezwysiłkowego zajęcia. Osoba niewykształcona ma ograniczony horyzont myślenia, a im bardziej ograniczone jest jego myślenie - materialne, mierne, tym mniej może się buntować. Należy sprawić, aby dostęp do wiedzy stał się coraz trudniejszy i elitarny... Niech pogłębia się przepaść między ludźmi a nauką tak, aby informacje skierowane do ogółu społeczeństwa zostały znieczulone wszelkimi możliwymi treściami - szczególnie bez filozofii. Znów należy użyć przekonywania, a nie bezpośredniej przemocy: będziemy transmitować masowo za pośrednictwem telewizji rozrywkę, która zawsze pochlebia emocjom i instynktowi.

Zajmiemy umysły tym, co jest daremne i zabawne - nieustanną gadką i muzyką, aby nie zadawać sobie pytań, nie uruchamiać myślenia.

Seksualność będzie najważniejsza - jako znieczulenie społeczne, nie ma nic lepszego. Ogólnie rzecz biorąc, należy zabronić powagi egzystencji, wyśmiewać wszystko, co ma wysoką wartość, utrzymywać ciągłe apologię lekkości, tak aby euforia reklamy i konsumpcji stała się cenną składową standardu ludzkiego szczęścia i wzorem wolności".

„Chrześcijaństwo po prostu” powstało w nietypowy sposób. Podczas ostatniej wojny światowej BBC przeprowadziło z C. S. Lewisem cykl rozmów o wierze chrześcijańskiej. W rezultacie powstała z tego książka dla tych, którzy chcą wierzyć, ale przeszkadza im w tym intelekt.
Autor posiada niezwykły talent do logicznego wyjaśniania kontrowersyjnych kwestii, prostego ujmowania skomplikowanych zagadnień. Porusza problemy od dawna sprawiające kłopot wnikliwym i krytycznym wyznawcom religii, jak i tym, którzy przekonać się do wiary nie potrafią. Przyczyną tego stanu są jej swoiste sprzeczności, jak na przykład kwestię zła i tzw. Boskiego przyzwolenia na nie.
„Chrześcijaństwo po prostu” to wspaniała lektura, która może stać się pasjonującą przygodą zarówno intelektualną, jak i duchową. W równej mierze dla wierzących i nie wierzących, dla chrześcijan i niechrześcijan.

„Nie należy przejmować się żartownisiami, którzy usiłują ośmieszyć chrześcijańską nadzieję nieba, twierdząc, że ani im w głowie w nieskończoność grać na harfie. Takim ludziom można odpowiedzieć, że skoro nie rozumieją książek dla dorosłych, nie powinni o nich rozmawiać. Wszelkie biblijne obrazy (harfy, korony, złoto itp.) to przecież nic innego, jak symboliczna próba wyrażenia tego, co niewyrażalne. […] Ktoś, kto rozumie te symbole dosłownie, równie dobrze mógłby uznać, że Chrystus – nakazując nam być podobnymi do gołębi – chciał, abyśmy składali jaja.”

Bunt to ostatnia powieść Reymonta, publikowana w 1922 na łamach „Tygodnika Ilustrowanego”, a w 1924 wydana w postaci książki. Powieść radykalnie odstaje od wcześniejszej twórczości Reymonta, jest bowiem połączeniem baśni i antyutopii, opowiadającej o buncie zwierząt przeciwko człowiekowi. Powstanie rozpoczyna się od głoszenia szczytnych haseł o równości, sprawiedliwości i budowaniu powszechnego szczęścia, a w rzeczywistości kończy się krwawą rzezią i zagładą. Powieść była parabolą terroru, którym była rewolucja październikowa, a którą Reymont obserwował w ciągu pięciu lat pomiędzy jej początkiem a rokiem powstania powieści. Z powodów ideologicznych w PRL powieść była zakazana i uległa zapomnieniu. Pierwsze powojenne wznowienie powieści miało miejsce w 2004, nakładem wydawnictwa „Fronda”.

„Bunt” Reymonta – „Folwark zwierzęcy” 20 lat przed Orwellem!, Maksymilian Jakubiak

Reymont szybszy niż Orwell. O książce, która wyprzedziła "Folwark zwierzęcy", Marcelina Obarska

"Bunt. Baśń", Władysław Reymont, Wydawca: Gebethner i Wolff, Warszawa, 1927

"The New World Order", H. G. Wells

"Nowy porządek świata. Analiza książki" (nagranie wideo, 1:19:25)

Chatham House - otwarta organizacja "Nowego ładu świata", która powstala 100 lat temu/

Jan Białek. GLOBALNY SYSTEM KONTROLI. Rozmowa z autorem książki TECH. (nagranie wideo, 1:32:54)

Propozycja KE ws. zwiększenia redukcji emisji CO₂ do 90% do 2040 roku"